“अनलॉक’ झाले म्हणून महाराज खुशीत आहेत. “मधुशाला’ नंतर आता शाळाही सुरू होणार या विचारानेच महाराज आनंदी झाले आहेत. “कोण आहे रे तिकडे?’ अशी हाक मारताच प्रधानजी धावत आत आले. तीन वेळा कुर्निसात करून “काय झाले’? अशा प्रश्नार्थक मुद्रेने महाराजांकडे पाहिले.
“प्रधानजी, पालकांसाठी मधुशाला सुरू केली, आणि आता पाल्यांसाठी शाला, आय मीन शाळा सुरू करणार आहोत. आपले काय मत?’
“महाराज, बरे झाले. एकदाचे सारेच अनलॉक होत आहे. आता बालकांना त्यांचे भवितव्य घडवता येईल. होय ना?’
“प्रधानजी, किती वर्षे आहात तुम्ही आमच्या सोबत? आँ…?’
“माफी महाराज, काय झाले?’
“अहो बालकांचे भवितव्य काय? संस्थाचालकांचा दबाव वाढत चालला होता’.
“का महाराज?’
“अहो, आपल्या सहकाऱ्यांच्या शिक्षण संस्था आहेत. त्या सुरू झालेल्या तर शुल्क मिळणार. विद्यार्थ्यांनी शुल्क भरली तर संस्थाचालकांचे पोट भरणार’.
“असे का महाराज, पण मग विद्यार्थ्यांची सुरक्षा, त्यांना जपावे लागणार. जगभरातील साथ…!’
“प्रधानजी, मी शाळा सुरू करा, असे म्हटले, विद्यार्थी आलेच पाहिजे असे नाही. विद्यार्थ्यांची काळजी आम्हासही आहेच, अहो ते आज ना उद्या आमचे मतदार होणार आहेत. ते निरोगी राहायलाच हवेत.’
“होय महाराज, त्यांचे भवितव्य म्हणजे आपले भविष्य. आणि शाळेत येण्याची जबरदस्ती केली तर विद्यार्थी नाराज होतील व खुन्नस ठेवून आपल्या विरोधात मतदान करतील भविष्यात.’
“आता कसं ओळखलंत? विद्यार्थी, पालक, संस्थाचालक सारे कसे खूश राहायला हवेत. काय?’
“समजलं महाराज, तसेही ऑनलाइन शिक्षणाची व्यवस्था केली आहेच. “वर्क फ्रॉम होम’ प्रमाणे “लर्न फ्रॉम होम’ची पण सुविधा पुरविण्यात येणार आहे. संपूर्ण कुटुंब हे ऑनलाइन राहील लॅपटॉप, मोबाइल घेऊन’.
“तरं… बरं आहे ना, मास्तरांची छडी नाही, शिक्षा नाही, भांडणारे पालक नाही. सारं काही आलबेल होणार प्रधानजी.’
“महाराजांचा विजय असो. सारेच ऑनलाइन म्हणजे कोण काय करतो आहे हे कळणार पण नाही महाराज’.
“म्हणजे…?’
“म्हणजे असं की विद्यार्थी अभ्यास करतो का पब्जी खेळतो कळणार नाही व बाबा ऑफिसचे काम करतानाच ऑनलाइन “ऑर्डर’ देतील संध्याकाळच्या जेवणा आधीच्या सोम पेयाची. खरं की नाही प्रधानजी?’
“एकदम खरं आहे महाराज. शासक व प्रजा दोन्ही खूश होण्याची बहुदा ही पहिलीच वेळ असावी.”
असो. प्रधानजी आता आमची आरामाची वेळ झाली आहे, आपण पुढची तयारी करावी. तखलिया’.
जांभाई देत महाराज शयनगृहात प्रवेश करतात. प्रधानजीही प्रस्थान करतात.
– धनंजय एकबोटे