काल सरांनी मला थेट व्हॉट्सऍपवर एक मेसेज पाठवला, त्यात लिहिले आहे- रोज रोज त्याच बातम्या. रोज घरात बंदीशाळा. अक्षरशः चार महिने विटून गेलो आहे. आता कंटाळा येऊ लागला आहे. मला पुन्हा माझे ते जग हवं आहे. सतत पळणारे, सतत धावणारे. सकाळी लोकलला लटकून ऑफिसमध्ये पोहोचणे आणि येताना जर जागा मिळाली तर अगदी जग जिंकल्याच्या आनंदात घरी येणे.
येताना कदाचित प्लॅटफॉर्मवर उभ्या छोट्या मुलीकडून हिच्यासाठी गजरा घेणे. एखादे वेळी अगोदरच फोन करून समोरच्याच शंभूकडून वडापाव घेऊन येणे. एखाद्या रविवारी चौपाटीवर फिरावयास जाऊन तेथील पाणीपुरी व भेळपुरी सूर्यास्त होत असताना खात बसणे, यासारखे सुख नाही.
वारकऱ्यांची आषाढी सुरू झाली की, आमचे लोकलमधील अभंगही जोराने सुरू होत. गोविंदाचा गोंधळ आणि गणपतीची मजा आता कठीण दिसू लागले आहे. रविवारची फुटपाथवरची खरेदी आणि त्यापाठोपाठ हॉटेलमधील जेवण यांची मजाच गेली. कुठे मुलगा उशिरा घरी आला म्हणून त्याला दमात घेणे व माहीत असतानाही कुठे होतास, हे विचारणे व त्याच्याकडून मित्राकडे अभ्यासाला होतो, हे ऐकणे हा एक उपचार असे.
रस्त्यावरील गजबजाट, ज्याला त्याला ऑफिस व कामाची घाई, जो तो आपल्या उद्योगधंद्यात अडकलेला. कुणी हमाली करतोय, कुणी काही रस्त्यांवर विकतोय, कुणी चहाचा स्टॉल चालवतोय, कुणी वर्तमानपत्र विकतोय. कुणी हायफाय दुकानातून ग्राहकांची वाट पाहतोय.
लोकलमधील मित्रांबरोबरच्या गप्पा, राजकारणातील वादविवाद, अनेक धमाल, कोणाचे सुखदुःख सर्व काही हरवून गेले आहे. कुठे नाटक-सिनेमा नाही, कुठे उद्यानात फिरायची सोय नाही. चार महिन्यांत माझं जग होत्याचं नव्हतं झालं. गावाकडे जायची हिंमत होत नाही. कारण तेथील लोकांना मुंबईहून आला म्हणून संशय. हे असे बंद जग मला नको आहे. मला माझ्या त्या जगाची आठवण येत आहे व त्या जगात जायचे आहे…
चंचल कोविडच्या बिल धारा व्यापल्या साऱ्या देशी
गहिरी गहिरी साथ तिची ती दिसून आली व्याप्ती
बंदी पोलिसी बघुनी तयांचे दातओठ स्मरावे
त्या जन्मावर, त्या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे…
रंगांच्या उखडुनिया पंखा वाट कुणी ही केली?
काळोखाच्या दारावरती करोनाच्या या वेली
चार मासांचे चार नियम ते डोके पार फिरावे
त्या जन्मावर, त्या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे…
बाळाच्या चिमण्या ओठातून हाक बोबडी येते
दुधासाठी नोंदणी मग ती ऑनलाइन होते
नदीच्या काठी भविष्यासाठी आरती गात बसावे
त्या जन्मावर, त्या जगण्यावर शतदा प्रेम करावे…
– उत्तम पिंगळे