इंद्र दरबार भरला आहे. गंधर्व गायन वादन करीत आहेत. अप्सरा नृत्य सादर करीत आहेत. तरी इंद्रदेव अस्वस्थ झाले आहेत. सैरभैर नजरेने कुणाला तरी शोधत आहेत. कोण असावे बरे ते?
इतक्यात प्रवेशद्वारातून हाती तंबोरा घेऊन “नारायण नारायण’चा घोष करीत नारदमुनी अवतरतात. त्यांना पाहताच इंद्रदेवाच्या मुखकमलावर हास्य विलसते.
“नारायण नारायण, प्रणाम देवेंद्रा…!’
“कुठे होता देवर्षी? आपण नसलात की सारे कसे शांत शांत भासते…? नीरस होतं वातावरण.’
“देवेंद्रा… जरा पृथ्वी तलावर फेरफटका मारून आलो. हालहवाल पाहावे लागतात देवेंद्रा…!’
“म्हणजेच सवयी प्रमाणे वाद निर्माण करून आलात तर.’
“कसं ओळखलंत?’ नारदमुनी हसून म्हणाले.
“काय कारनामा केला देवर्षी? आमची उत्सुकता वाढली आहे.’
“देवेंद्रा, समुद्र मंथनातून अमृतानंतर जे पेय निघाले त्यावरून पृथ्वी तलावर वाद निर्माण करून आलो बघा.’
“कसे? सविस्तर सांगा देवर्षी.’
“देवेंद्रा, पृथ्वी तलावर करोना प्रकोप झाला आहे, सारे उपाय थकले आहेत, लॉकडाऊन, मद्यबंदी असे उपाय आजमावून झाले पण निरूपयोगी ठरले, मग आता अनेक दिवसांच्या उपवासानंतर “मद्यविक्री’ सुरू झाली ती याची देही याची डोळा पाहूया म्हणून लगबगीने गेलो. तर समुद्रमंथनावेळी जेवढी करमणूक झाली नाही तेवढी करमणूक झाली “मद्यावरील’ बंदी उठल्यानंतर जी धमाल उडाली की बस…!’
“का पण? काही दिवस मदिरेवर बंदी आणली असती तर काय बिघडले असते देवर्षी.’
“देवराज, सिंहासन डोलण्याचा अनुभव तुम्हाला आहेच, कित्येक वेळा लहान लहान गोष्टींमुळे तुमचेही सिंहासन डोलते, तसेच पृथ्वी तलावर पण आहे देवेंद्रा.’
“ओह… असे आहे तर. देवलोकातील देवमंडळींची देवळं अजूनही बंदच आहे वाटतं, सारे दरबारात येऊन बसतात, पृथ्वी वरून बोलावणं येतं नाही आजकाल.’
“होय देवेंद्रा, लोकांची श्रद्धा बदलली आहे, तुमच्याऐवजी दारूला शरण जात आहेत. करोना, लॉकडाऊनमुळे नैराश्य पसरलं आहे, त्यातुनच बाहेर पडायला मद्याचा आधार घेतात लोकं.’
“अरेरे… देवर्षी, काय हे? आता आपणच काही तरी करायला हवे. मद्याच्या ग्लास ऐवजी अमृताचा प्याला पाठवायला हवा मानवाचे कल्याण व्हावे यासाठी.’
“देवेंद्रा, आपण विसरता आहात, अमृत हे देवांनी प्राशन केले आहे, मानवाच्या नशिबी ते मद्यरूपी विषच. नारायण नारायण.’
“ओह… बरे आपण आसनस्थ व्हा देवर्षी, थोडा विरंगुळा…’
“नारायण नारायण, देवेंद्र. हा निघालो मी पुन्हा पृथ्वीवर, करमणूक तर तिथे आहे आता अस्सल.’
असे म्हणून देवर्षी नारद अंतर्धान पावतात.
– धनंजय एकबोटे