Allan Carey। 22 वर्षाच्या तरुणाने 2001 मध्ये अटलांटातून बाहेर पडण्याचा निर्णय घेतला. बेसमेंट मध्ये आईला सोडून तो न्यूयॉर्क शहरात आला. त्याला कोणीही आश्रय दाता नव्हता किंवा कुणाशी ओळखपाळख नव्हती. परंतु, त्याचे एकच उद्दिष्ट होते ते म्हणजे लक्षाधीश होण्याचे.
ॲलन कॅरे असे या पॉडकास्टर कम ब्लॉगर कम रिअल्टर आणि रियल इस्टेट व्यावसायिकाचे नाव आहे. त्याला भेटलेल्या श्रीमंत लोकांकडे पाहून तो प्रेरणा घेत असे. त्यामध्ये त्याच्या सुरुवातीच्या बास्केटबॉल प्रशिक्षकांचाही समावेश आहे. या श्रीमंत लोकांकडून शिकलेल्या गोष्टींची सांगड तो स्वतःच्या आशा आणि कल्पनांशी घालत असे. आता तो स्वतःच्या कर्तृत्वाने कोट्याधीश झालेला असून त्याच्या मालकीच्या अनेक इमारती आणि ऑफिसेस आहेत. ट्विटरवर त्याचे 22 हजाराहून अधिक फॉलोवर्स आहेत. त्याची स्वतःची कंपनी असून मोकळ्या वेळात तो बास्केटबॉलपटूंना मोफत प्रशिक्षण देतो.
लक्षआधीशहोण्यासाठी त्याने काय केले? Allan Carey।
तो श्रीमंत लोकांच्या वागण्यातील पाच गुणांचे वर्णन करतो. याच गुणांचा त्याला कोट्याधीश होण्यासाठी म्हणजे पहिले दहा लाख डॉलर (सुमारे आठ कोटी रुपये) कमावण्यासाठी झाला. या सगळ्या वाटचालीची माहिती सूत्रबद्ध करण्यासाठी त्याने सीएनबीसीवर एक लेख लिहिलेला आहे.
बलस्थानंवर लक्ष केंद्रित करा… Allan Carey।
तो फुटबॉल खेळत असताना नेहमीच प्रतिस्पर्धी संघातील तुलनेने दुर्बल खेळाडूला हेरत असे. या तुलनेत त्याचे स्वतःचे बचाव तंत्र मात्र अतिशय मजबूत होते. त्याच्या प्रशिक्षकांकडून त्याला बचाव तंत्राचे अतिशय प्रभावी धडे मिळाले होते. तो म्हणतो, हे शिकल्यावर लक्षात आले की त्याने त्याच्या बलस्थानंवर लक्ष केंद्रित केले पाहिजे.
संपत्ती कमावण्यासाठी टाय आणि सूट ची गरज नसते…
ॲलन लिहितो की, त्याने कधीही त्याच्या प्रशिक्षकांना ट्रॅक सूट खेरीज दुसरे काही परिधान केलेले पाहिले नव्हते. प्रशिक्षक स्वतःचे बॉस होते. त्यामुळे त्यांना हवे ते परिधान करू शकत होते. तो लिहितो माझ्या प्रशिक्षकांचा जीवनाकडे पाहण्याचा स्वतंत्र आणि सच्च्या दृष्टिकोन होता. जो त्यांनी माझ्यामध्ये बिंबवला. मी बाहेरून कसा दिसतो हे पाहण्यात मी माझा वेळ आणि ऊर्जा वाया घालवत नाही. माझ्या जगण्याचा दर्जा आणि गुणवत्ता काय आहे, याकडे मी पाहतो. असे असले तरी अजूनही टाय कसा बांधायचा हे मला माहीत नाही.
महत्त्वाच्या गोष्टींवर वेळ खर्च करा
कोट्याधीश ॲलन म्हणतो, त्याचे सर्वच प्रशिक्षक रोज दुपारी अधिक कष्ट करून अधिक पैसा मिळवत असत. परंतु, त्यांना माहित होते की वेळ ही सर्वात अनमोल अशी साधनसामग्री आहे. म्हणूनच ते त्यांचा वेळ बास्केटबॉल कसा खेळावा हे शिकवण्यासाठी घालवत असत. मी त्यांच्याकडून शिकलो की खऱ्या श्रीमंत व्यक्ती वेळेची गुंतवणूक करतात आणि ती देखील महत्त्वाच्या गोष्टीवर. त्यामुळेच आठवड्यातील 40 तास ऑफिसमध्ये बसून काम करत राहण्यापेक्षा ॲलनने रियल इस्टेट क्षेत्रात काम करण्याचा आणि नंतरच्या काळात तिथेच गुंतवणूक करून स्वतःच्या कंपनीचा विस्तार करण्याला प्राधान्य दिले.
हाव अतिशय वाईट
श्रीमंत होण्यासाठी आपण हाव ठेवण्याची अजिबातच गरज नसते. ॲलन म्हणतो, की अत्यंत व्यस्त वेळापत्रक असले तरी त्याचे प्रशिक्षक प्रत्येक विद्यार्थ्याकडे पूर्ण लक्ष देत असत. तो म्हणतो, मी देखील घरमालकांना पूर्ण मदत करत असे. जेणेकरून त्यांच्याशी चांगले संबंध प्रस्थापित व्हावेत आणि मी दिलेल्या सेवेमुळे ते आनंदी आणि समाधानी व्हावे. त्याचा परिणाम म्हणजे त्यांच्याकडून मला अनेक नवे क्लाइंट मिळत गेले. मी बाजारपेठेत कुणीही देत नाही इतका डिस्काउंट ग्राहकांना देऊ शकलो. खरोखरच श्रीमंत व्यक्ती नेहमीच परताव्याची कुठलीही अपेक्षा न ठेवता लोकांना देत राहतात.
प्रयत्न सर्वात महत्त्वाचे
त्याच्या ही गोष्ट लक्षात आली, की त्याचे प्रशिक्षक कधीही परिपूर्णतेची अपेक्षा ठेवत नसत. मात्र शंभर टक्के प्रयत्न केले पाहिजेत, अशी त्यांची अपेक्षा असायची. खेळाडूने नव्या गोष्टी करण्याचा प्रयत्न केला असेल आणि मग त्यांना अपयश आले तरी त्याचे प्रशिक्षक खेळाडूला बक्षीस देत असत.