मी माझ्या कामात व्यग्र. मोबाइल वाजतो… वाजत रहातो. मला माझ्या कामात अनेक अडचणी जाणवतात. त्यामुळं एकदम रिकामपण येतं. फेसबुकची चाळवाचाळव. लहानपणची बॉंबे फरसाण हाउसच्या फाफड्याची आठवणवजा पोस्ट काल टाकलेली. मोजून सव्वापाचशे लाइक, दोनशेबारा प्रतिक्रिया आणि बावीस शेअर्स. बरी आहे कामगिरी. प्रतिक्रिया वाचत राहातो आणि अस्वस्थ होतो.
नव्वद टक्के प्रतिक्रिया फाफडा, बरोबर देण्यात येणारी चटणी आणि भन्नाट चव याभोवती फिरणाऱ्या. शालेय वयातील मुलाची मानसिकता आणि त्याकाळातील आजूबाजूच्या सर्वांचीच ओढग्रस्त परिस्थिती यावर क्वचित प्रतिक्रिया. फेसबुकमध्ये डोकावून आपली पाठ थोपटून घेण्यात अडीच मिनिटं गेली. पुन्हा रिकामपण म्हणून मिस कॉल चाचपला. नंबर होता. क्षणभर थांबलो. संभाव्य फसवणूक आणि बॅंक खाते साफ या मानसिकतेतून बाहेर काढण्यात सव्वा मिनिट गेलं. आलेला नंबर स्वीकारला.
“हॅलो, दीपक का?’
“होय’
“मी अशोक, गोंधळाला असशील ना? आठवी ब, रोल क्रमांक अठ्ठावीस. वर्गशिक्षक मोडक सर.’
माझ्या अंगावर काटा उभा राहिला. वीसएक मिनिटांत मी चौदा वर्षांचा. पुढच्या अर्ध्या मिनिटात मी सत्तरीत आलो कारण त्यांनी विचारलं निवृत्तीनंतर काय करतोस? त्यातून त्याला सोडवत सोडवत परत 1964 सालात आणण्याचा निष्फळ प्रयत्न. पण त्यांनी तो हाणून पाडला कारण त्याला सत्तरीशी मतलब होता. आर्थिक गुंतवणूक मार्गदर्शन करणाऱ्या संस्थेचा तो पगारी एजंट बनला होता. त्याला सांगून टाकलं की मला निवृत्त होऊन बारा वर्षे झालीत. या काळात माझी आर्थिक गुंतवणूक करून झालीय. माझे दोन्ही मुलगे सुज्ञ आहेत. त्यांचा पैसे बचत करण्यापेक्षा निर्माण करण्याकडं कल आहे. त्यांच्या अवकाशात मी शिरत नाही. इतकं स्पष्ट बोलूनही त्याचं चालूच राहिलं. मी फोन बंद केला.
तीन-साडेतीन दिवसांनी अशोकचा पुन्हा फोन आला. मी नाईलाजाने घेतला. त्यांनी विनंती केली की तुला माझ्या वरिष्ठांचा फोन येईल तेव्हा मी तुला आमच्या कंपनीची सर्व माहिती दिली आहे, असं कृपा करून सांग. ताडकन तोडून टाकू नकोस. बघतो, करतो अशी उत्तरं देता आली तर बघ आणि दुसरं म्हणजे लहानपणी भेटायचो तसं या रविवारी चार वाजता शनिवारवाड्याला ये. वाट पहातोय.
माझ्या बायकोला भेटायच्या संकेत स्थळापाशी त्यांनी भेटायला बोलावलंय…
तो भेटला. दोन पांढऱ्या केसांनी गळाभेट घेतली. कट्ट्यावर पाय सोडून बसलो तेव्हा हातात भेळेचा पुडा. तिखट भेळेनी त्याच्या नाकाचा शेंडा लाल झालाय हे मी पाहात होतो म्हणून पाण्याची बाटली पुढं केली.
दीपक, नाईलाज होतो रे हे असलं काम करताना. लोक उघडपणे आणि छुपेपणे हाड हाड करतात. काहींच्या त्रासिक नजरा, काहींच्या निर्विकार नजरा आणि एखादीच उत्सुक नजर झेलत रहाणं हे काम स्वीकारावं लागलं. कारण मुलगा नाकर्ता निघाला, पण या विषयावर बोलायचं नाही हे ठरवून आलोय. सुखाचं तोंडानं बोलू, दुःखाचं डोळ्यांनी.
शनिवारवाड्याच्या कट्ट्यावर तरंगते पाय हलवून हलवून आणि शाळेतील गप्पा पुरवून पुरवून मारल्या. जाताना तो म्हणाला, पुढच्यावेळी भेटू तेव्हा विठ्ठलला आणतो. तुझेही वर्गातील कुणाशी संबंध राहिले असतील तर त्यांना घेऊन ये. ठरलेल्या दिवशी मी गेलोच नाही. पुढचा भेटीचा दिवस ठरवण्यासाठी त्याचा फोन आला नाही. याचा अर्थ मी चुकवलेला दिवस त्यांनीही चुकवला होता. मी हा धंदा का करतोय हा खुलासा करण्यासाठी केवळ तो मला भेटला होता. तो भावूक नव्हता आणि मी गंभीर नव्हतो. तरीही पुन्हा एकदा त्याचा फोन यावा, असं वाटतं मात्र राहिलंय…
– दीपक पारखी