– हभप प्रशांत महाराज मोरे देहुकर
पाठीं जन्में संसारीं। परि सकळ धर्माचिया माहेरीं। लांबा उगवे आगरीं। विभवश्रियेचा ।।444।। जयातें नीतिपंथें चालिजे । सत्यधूत बोलिजे । देखावें तें देखिजे। शास्त्रदृष्टीं ।।445।। वेद तो जागेश्वरु। जया व्यवसाय निजाचारु । सारासार विचारु । मंत्री जया ।।446।। अध्याय सातवा
माऊली येथे जीवनभर मृत्यूपर्यंत साधना करूनही मोक्ष प्राप्ती न झालेल्या मुमुक्षु विषयी विचार मंथन करतात. मृत्यूनंतर स्वर्गलोकातील विश्रांती संपल्यानंतर पुनः तो साधक या योगभ्रष्ट मनुष्य लोकात जन्माला येतो.
परंतु तो अशा कुळात जन्माला येतो जे धर्माचे साक्षात माहेर आहे आणि सकल ऐश्वर्यरूपी लक्ष्मीच्या शेतात, भाताचे पीक कापून टाकल्यानंतर बुडख्यापासून पुन्हा उगवलेल्या रोपाप्रमाणे उगवत असतो.येथे मतितार्थ असा की मुमुक्षुचे पूर्वजन्माचे आयुष्य संपले तरीसुद्धा साधनेमुळे जणू त्याला पूर्वदेहातूनच भात गोट्याच्या रोपाप्रमाणे नवीन देह प्राप्त होतो.