मागच्या महिन्यातली ही गोष्ट… मी सकाळी बाल्कनीत नेहमीप्रमाणे व्हॉट्सऍपवर स्टेटस बघत होतो. इतक्यात बायको हातात चहाचा कप घेऊन बाल्कनीत आली लगेच आणि माझ्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली!रोज चहा प्यायला ती मला किचनमध्ये बोलावत असते आणि आज बाल्कनीत चहा घेऊन आली म्हणजे नक्कीच काही तरी गडबड असणार!
बाल्कनीत येईपर्यंत चहा थंड होतो आणि किचनमध्ये बसून चहा घेतला की थोडसं बोलता पण येत (म्हणजे तिला) हे तिनं मला सांगितलेलं किचनमध्ये चहा घेण्याचं कारण. तिनं चहाचा कप माझ्या हातात ठेवला आणि म्हणाली, “अहो… आज तुम्हाला दळण आणावं लागणार आहे. कामवालीनं सांगितलंय ती दळण आणणार नाही, तसा आपला आधी ठराव झालेला नाही आणि मला आज पार्लरचा कोर्सपण अटेंड करायचाय.’
मी बाल्कनीत चहा आणून दिल्याच्या आनंदात बेसावधपणे “हो’ म्हणून गेलो आणि तेव्हापासून दळणाचं हे “दळणं’ कायमचं माझ्या गळ्यात पडलं आहे!
परवा माझ्या हातातला दळणाचा डबा समोरच्या विंगमधल्या चाणाक्ष चितळेमॅडमनी अचूक हेरला. (आता आडनाव “चितळे’ म्हटल्यावर त्या चाणाक्ष असणार हे उघडच आहे). समोरून गेल्या तरी कधी चुकूनही माझ्याशी न बोलणाऱ्या आणि माझ्याकडे न बघणाऱ्या सहस्रबुद्धे मॅडमनी आस्थेनं माझी चौकशी केली.
“अंकल, कसे आहात? हेल्थची काळजी घ्या हो आणि बाहेर जास्त फिरू नका!’ सोसायटीतल्या इतक्या “स्मार्ट’ मॅडमनी चौकशी केली म्हटल्यावर मीही थोडासा भारावून गेलो.
मी म्हटलं, “आय एम ओके! काही काम बिम आहे का?’
त्या म्हणाल्या, “तसं काही नाही; पण माझे मिस्टरांचे वर्क फ्रॉम होम बंद झाल्यामुळे ऑफिसला जायला लागले आहेत. माझंपण थोडंसं दळण आहे, प्लीज तुमच्या दळणाबरोबर आणता का? वाटल्यास मी ते घ्यायला गेटजवळ येईन…’
मला “हो’ म्हणण्याशिवाय पर्याय नव्हता; पण तेव्हापासून मीही “चाणाक्ष’पणे माझं दळणं स्कूटरच्या डिकीमध्ये टाकून घेऊन जायला सुरुवात केली आहे.
काही हुशार नवरे मंडळींनी असा “दुसऱ्याचं दळण’ घेऊन जाण्यातला हा धोका ओळखून आधीच “होम ग्राईंडर’ घेऊन ठेवला आहे. तुमच्या लक्षात आलं की नाही माहीत नाही; पण हल्ली होम प्लायन्सेसच्या दुकानात काउंटरवर सेल्समनसमोर नवरे मंडळी जास्त उभी दिसतात आणि बायको मात्र बाजूच्या स्टूलवर मैत्रिणींशी छानपैकी “चॅटिंग’ करत बसलेली असते.
भविष्यात एखाद्या प्रसिद्ध होम प्लायन्सेस कंपनीची, टाय सूट घातलेल्या एक्झिक्युटीव्हचा फोटो आणि सही असलेली पानभर जाहिरात प्रसिद्ध झाली तर आश्चर्य वाटायला नको.
“सुजीतचा होम ग्राईंडर घेतल्यापासून मी आनंदात आहे. माझा वेळ आणि कष्ट तर वाचलेच आहेत पण माझ्या पोळ्या पण मऊ आणि लुसलुशीत होत आहेत.’
हॅटसऑफ सुजीत!
खाली सही…
दळण आणण्याबरोबरच बायकोच्या माझ्यासाठी काही ठरलेल्या “व्हायजरी” असतात. “दळणवाल्याला सांगा… वाटल्यास उद्या दिलं तरी चालेल पण ज्वारीवर ज्वारी घाल किंवा दाळ अगदी बारीक दळं म्हणावं…’
“आता दुसरी ज्वारी दळायला आलीच नाही तर तो काय करणार?’ ही माझी बाळबोध शंका!
“अहो, येऊ दे न येऊ दे, आपण आपलं सांगत राहायचं असतं’, इति सौ.
बायकांचं लॉजिक वेगळं असतं हेच खरं.
बाकी गिरणीतला हा दळणवाला हे एक अफलातून “पात्र’ असतं. या दळणवाल्यांचा मूळचा चेहरा आणि रंग आजपर्यंत कुणी पाहिला असेल असं वाटत नाही!
“मास्क’ या संकल्पनेचा शोध बहुधा या दळणवाल्यांमुळे लागला असावा!
लहानपणी शाळेत पुस्तकात पाहिलेल्या बर्फाळ प्रदेशातील “एस्किमो’सारखा या दळणवाल्याचा चेहरा नाकातोंडावरचा रूमाल आणि पिठाने नखशिखांत माखल्यामुळे कायम पांढराशुभ्र दिसत असतो!
“भाऊ… जरा लवकर दे ना… हे दळण नेल्याशिवाय आज स्वयंपाक होणार नाही.’
“एक तासानं या.’
भाऊचं स्थितप्रज्ञ उत्तर..!
“गहू किती जाड दळलाय… परत एकदा टाक..!’ आपला चिडलेला स्वर.
“मागच्यावेळी असाच दिला होता… तेव्हा छान दळलंय म्हणाला होतात!’
माखलेल्या पांढऱ्या पिठाच्या आकृतीमधून आवाज येतो.
काही दैवी शक्ती त्यांच्यामध्ये वास करत असावी अशी एक माझी भोळी समजूत.
कुणाचं दळणं किती वजनाचं आहे हे त्याला डबा हातात घेतल्याबरोबर कसं समजतं आणि पिठानं माखलेले रांगेतसारखे दिसणारे डबे कोणाचे कोणते आहेत, हे तो कसं बरोबर ओळखतो, हे कोडं मला अजूनही सुटलेलं नाही.
पण प्रत्येकाची वेळ येत असते हे मात्र खरंय.
कालपरवापर्यंत कामवाल्या बायका पण जायला कंटाळा करणाऱ्या या दळणाच्या गिरणीसमोर आज मोठमोठे “हाय प्रोफाइल’ नवरे दर रविवारी आपलं दळण घेऊन ऑडी, इनोव्हामध्ये बसून रांग लावत आहेत. दळणवाल्याचं आर्जव करीत आहेत. वाट बघत थांबत आहेत. कालाय तस्मै नमः
मला वाटतं आता हे दळण इथंच थांबवलेलं बरं! नाहीतर तुम्हीच म्हणाल, किती हे दळण दळताय. थांबवा ना आता.!
– कृष्णकेशव