एक थ्री स्टार हॉटेलमधील कॉन्फरन्स हॉल. आतल्या छोट्या खोलीत एका प्रसिद्ध कंपनीचे अधिकारी लोक बसले असण्याची शक्यता. बाहेरच्या मोठ्या दालनात नोकरी मिळण्याच्या अपेक्षेने आलेले उमेदवार. नोटीस बोर्डावर मुलाखतीसाठी बोलावलेल्या उमेदवारांची यादी. मुलाखतीची ठरवलेली वेळ सकाळी दहा. बहुतेक सर्व उमेदवार पावणेदहालाच हजर. खोलीच्या प्रवेशद्वाराशी कंपनीचा गणवेश परिधान केलेला शिपाई. दहा वाजता तो ओरडून सांगतो की, थोड्या वेळात साहेबलोक येतील.
अकरा वाजलेत… शांतता. बारा वाजलेत… तरीही शांतता. छोट्या खोलीत जाताना कुणी दिसत नाही. उमेदवारांची चुळबूळ सुरू. साडेबारा… कंपनीच्या मुलाखती घेण्याच्या सत्यतेबद्दल शंका. कुजबुज सुरू राहते. एक उमेदवार उघडपणे नाराजी व्यक्त करतो, थोड्या वेळाने अधिक लोक त्याला साथ देणारे बडबडायला लागतात. तीन वाजता तो शिपाई पुन्हा सांगतो थोड्याच वेळात…
सव्वातीनपासून बंडखोर उमेदवार आपला या क्षेत्रातला अनुभव, झालेलं शिक्षण आणि वशिलेबाजीमुळे आलेले नैराश्य सांगतो. हळूहळू अनेक जण स्वतःविषयी, शिक्षण घेताना घेतलेल्या कष्टाविषयी आणि पूर्वीच्या तसंच सध्याच्या नोकरीबद्दल बोलत राहतात. मात्र, तीनऐक उमेदवार आपल्या जागी शांत बसलेले असतात. मुलाखतीला अजून कुठलाच अधिकारी आलेला नसल्यानं कडवट बोलणे दोन चार पायऱ्या ओलांडून शिवीगाळीवर जायला लागते.
पाचच्या सुमारास लोक केबिनच्या दरवाजा ढकलतात. आतमध्ये कंपनीचे सात/आठ जण बसलेले. हे पाहून उमेदवारांचा पारा अधिकच चढतो. त्यांना अद्वातद्वा बोलून जाब विचारला जातो. त्यातला एक वरिष्ठ उठतो आणि तीन नावं घेऊन म्हणतो की, या तिघांची निवड झालेली आहे बाकीचे जाऊ शकतात. पुन्हा गदारोळ होतो. मुलाखती न घेताच तुम्ही या तिघांची निवड कशी केली… अशी वशिलेबाजी करायची होती तर आम्हाला कशाला बोलावलंत?
तो अधिकारी हसून म्हणतो की, कंपनीच्या नावानं लाखोली वाहायला ज्या महाभागाने सुरुवात केली आणि नंतर अनेकांनी त्याला साथ दिली ते गृहस्थ कंपनीच्या अत्यंत वरिष्ठ अधिकाऱ्यांपैकी एक होते. ज्यांनी ज्यांनी आपापल्या भावना व्यक्त केल्या त्यांची नोंद त्यांनी करून घेतली. आमच्या दृष्टीनं तोच मुलाखतीचा भाग होता. त्यातून आम्हाला तुमचं शिक्षण, पूर्वीचा अनुभव, व्यक्त होण्यातला संयम आणि शहाणपणा हे जोखता आलं. आतल्या केबिनमध्ये आम्ही हे फूटेज अभ्यासत होतो. सो… ज्यांची निवड झाली आहे त्यांचं पुन्हा अभिनंदन!
– दीपक पारखी