सुजय, अरे तयार होतोस की नाही? सहा वाजले. मघापासून मी तिसऱ्यांदा विचारतेय! आज रविवार आहे. तुला माहितेय आज शॉपिंग मॉलमध्ये किती गर्दी असते ती. लवकर परत यायचं म्हणतोस पण तू तर टीव्ही समोरून हालायला तयार नाहीस.’ सारिका नवऱ्यावर डाफरली.
“मागचा एक तास झाला मी तयारच आहे. शूज घातले की निघालो. तुझीच रिसेप्शनला डायसवर चढणाऱ्या वधूसारखी केव्हापासून तयारी चाललीय.’ सुजय थोडसं वैतागून म्हणाला. “आणि आत्ताच सांगतो साडेआठला घरी यायचं असेल तरच मी येतो नाही तर तुझं तू जा.’
“वाटलंच मला तू असं काहीतरी बोलणार म्हणून. आले मी पाच मिनिटांत.’ सारिका ड्रेसिंग टेबलसमोर उभं राहून नव्या साडीला दोनदा लावलेली साडीपिन काढून पुन्हा तिसऱ्यांदा लावत म्हणाली. कुठल्याही पुरुषाच्या आयुष्यात त्याच्या धैर्याची आणि संयमाची परीक्षा घेणारा आणि (दुर्दैवानं) वारंवार येणारा प्रसंग म्हणजे बायकोबरोबर मॉलमध्ये “शॉपिंग’ला जाण्याचा.
सुजयला क्रिकेटच भयंकर वेड होतं. आज साडेआठला भारत आणि न्यूझिलंडची फायनल होती आणि सुजयनं तेवढ्यासाठी नेहमीचं “वीकएंड’ला बाहेर फिरायला जाणं कॅन्सल केलं होतं (अर्थात हे कारण सारिकाला सांगणं शक्यच नव्हतं) त्यामुळं वीकेंडला बाहेर जाण्याऐवजी मॉलमध्ये शॉपिंगला जाण्याची अट त्याला मान्य करावी लागली होती. पाच मिनिटं म्हणता म्हणता सारिकानं “तयार’ व्हायला वीस मिनिट लावली आणि शॉपिंग बॅग गळ्यात अडकवत सुजयला म्हणाली, “डार्लिंग, चल निघूयात.’ पाचला निघायचं ठरलं असताना इथंच सहा वाजून गेल्यामुळे सुजय आधीच चिडलेला होता. त्यामुळं तिच्याकडे न बघताच त्यानं मान हालवली आणि काहीं न बोलता कार चालू केली. पार्किंगच्या गेटवरच सेक्युरिटीनं आडवलं. “साब पार्किंग फुल है. गाडी बाहेर लगाव.’
सकाळ संध्याकाळ गंभीर आर्थिक मंदी आहे, महागाई खूप वाढली आहे असं कायम ओरडणाऱ्यांनी एकदा कुठल्याही मॉलमध्ये जाऊन तिथल्या गाड्या आणि गर्दी मोजावी असा एक निरर्थक विचार सुजयच्या डोक्यात येऊन गेला. पंधरा मिनिटांच्या शोधानंतर त्याला अर्ध्या किलोमीटरवर पार्किंगसाठी जागा सापडली आणि गाडी पार्क करून तो घामेघूम होऊन परतला. “किती वेळ रे.’ सारिका कुरकुरली आणि दोघं मॉलमध्ये शिरले. बाकी बायकोबरोबर शॉपिंगसाठी मॉलमध्ये जाणाऱ्या नवऱ्यांची अवस्था सगळ्यात दयनीय आणि ना घरका ना घाटका अशी झालेली असते. एकतर मी आले पंधरा वीस मिनिटांत, असं सांगून मॉलमध्ये शिरलेल्या बायकोची “पाहू रे किती वाट म्हणतं बाहेर ताटकळत थांबावं लागतं.
मॉलच्या मॅनेजमेंटनं बायकोबरोबर आलेल्या नवऱ्यांसाठी बॅग काउंटरसारखं “वेटींग काउंटर’पण ठेवावं असा एक रास्त विचार सुजयला सुचला नाहीतर हातात ट्रॉली धरून तिच्या मागे अख्ख्या मॉलभर फिरावं लागतं. बाहेर अस्ताव्यस्त पडलेल्या ट्रॉलीजमधून एक ट्रॉली घेऊन सुजय सारिकाच्या मागे निघाला. “आपण आधी “ग्रोसरी’ सेक्शनला जाऊ म्हणजे आपलं मोठं काम होऊन जाईल’, सारिका म्हणाली. मॉलमध्ये ग्रोसरी म्हणायचं असतं किराणाची “महिन्याचं यादी’ असे शब्द उच्चारायचे नसतात हे सुजयला आता माहीत झालं होतं. सारिकानं दोन-तीन वस्तू ट्रॉलीमध्ये टाकल्या आणि एवढ्यात तिच्या मोबाइलची रिंग वाजली. तो तिच्या खास मैत्रीणीचा.. विभाचा कॉल होता.
“सारिका, अगं कुठेयस तू. मी तुला दोनवेळा फोन केला. लागला नाही. परवा तुझा बर्थडे आहे ना, मला इन्व्हिटेशन मिळालं पण त्यादिवशी मी पुण्यात नाहीये. म्हणून तुला आजच भेटावं म्हटलं आणि तुला काहीतरी गिफ्ट घ्यावी म्हणून मी इथं “मॉल’मध्ये आलेय.’
“हाऊ ग्रेट’ सारिका जवळ जवळ किंचाळलीच. “मीपण सिटी मॉलमध्येच आहे. कुठल्या सेक्शनला आहेस? मी येते तिथे.’ “मी इथं फर्स्ट फ्लोअरला इंटिमेशन ज्वेलरीच्या काउंटरला आहे. ये लवकर.’ इंटिमेशन ज्वेलरी हे शब्द ऐकल्याबरोबर कमीतकमी एक तास वाया जाणारं, सुजयनं “कॅलक्यूलेशन’ केलं.
मॅच सुरू व्हायच्या आधीच नाणेफेकीचा कौल त्याच्या विरूद्ध गेला होता. “सुजय डार्लिंग, विभा खूप दिवसांनी भेटतीय. एक काम कर तुला आठवतील तेवढ्या वस्तू काढायला लाग. मी पटकन वर जाऊन येते. नाहीतरी किचनमधलं काय काय संपलय हे माझ्यापेक्षा तुलाच जास्त माहीत असणार.’ सारिकानं आता “यॉर्कर’ टाकला होता. सुजयनं तिला एकदा आपादमस्तक पाहिलं आणि म्हणाला, “ओके, पण साडेआठला माझी मॅच सुरू होतेय एवढं लक्षात ठेव.’ सुजयचा हा निर्वाणीचा इशारा तोंडातून बाहेर पडण्यापूर्वीच सारिका फर्स्ट फ्लोअरच्या पायऱ्या चढत होती.
सुजयनं जेवढ्या आठवल्या तेवढ्या वस्तू ट्रॉलीत टाकल्या आणि समोरून येणाऱ्या ट्रॉलीजमधून आणि कस्टमरच्या गर्दीतून मार्ग काढत तो कसाबसा पुढच्या सेक्शनकडे निघाला. आठ वाजत आले होते आणि सारिकाचा अजून पत्ता नव्हता. उशीर झाल्यामुळे सुजयनं आता आणखी काहीही घ्यायचं नाही असं ठरवलं आणि ब्रॅंडेड वस्तूंनी भरलेल्या रॅकसच्या समांतर ओळींनी बनवलेल्या वेगवेगळ्या पॅसेजच्या चक्रव्युहामधून आपली ट्रॉली ढकलत तो पेमेंट काउंटरकडे निघाला. आणि समोर पेमेंट काउंटरला भली मोठी रांग बघून त्याचा मॅच बघण्याचा उरलासुरला उत्साहही पूर्ण मावळला. काही झालं तरी सारिकाला आज चांगलच खडसावयाचं अस त्यानं मनाशी ठरवून टाकलं. इतक्यात त्याच्या मोबाइलची रिंग वाजली.
“सुजय डार्लिंग, सॉरी ज्वेलरी बघण्यात तुला फोन करायला विसरले बघ. पण तुझ्यासाठी गुड न्यूज. तुला मॅच बघायला जायचयं ना? जा. विभानं गाडी आणलीय आणि ती मला घरी सोडणार आहे. माझं बरंच शॉपिंग अजून करायच राहिलंय. मला उशीर होईल. तुझी ट्रॉली पेमेंट काउंटरला ठेव. मी येताना सगळं घेऊन येईन. सुजयच्या चेहऱ्यावरचा वैताग आणि चीड आता पळाली होती. अचानक सारिकावरचं त्याच प्रेम उफाळून आलं होतं. तिच्या “डार्लिंग’ म्हणण्यातला लडिवाळपणे त्याला जाणवायला लागला होता. तिच्या वाढदिवसाला “सरप्राइज गिफ्ट’ देण्यासाठी उद्या पुन्हा “मॉल’ला’ शॉपिंगसाठी यायचं हे त्यानं आता नक्की केलं होतं. सुजयची मॅच आज “टाय’ झाली होती.
कृष्णकेशव