हिमांशू
गणेशाच्या आगमनाची पूर्वसंध्या म्हणजे रविवारची संध्याकाळ अत्यंत गजबजलेली होती आणि आम्ही मुंगीच्या वेगानं दुचाकीसाठी मार्ग शोधत होतो. मुंबई-गोवा महामार्गाची स्थिती आम्ही आमच्याच शहरात यथेच्छ अनुभवली. मिठाई आणि सजावटीचं साहित्य आणण्याच्या मोहिमेवर आमची नियुक्ती झाली होती; पण दुकानापर्यंत वाहनावरून पोहोचणं अशक्य वाटू लागलं. मग दोन-तीन चौक अलीकडेच आम्ही दुचाकी पार्क केली. ती जागा “नो पार्किंग’ची नाही ना, याची खात्री केली. “सम-विषम’ची उजळणी केली. एक तारीख म्हणजे नक्की विषमच ना, याची मनोमन खातरजमा केली. धक्के खात मित्राच्या दुकानापर्यंत पोहोचलो आणि खिशातून पाकीट काढलं. खरेदी करण्यापूर्वीच आम्ही पैसे देणार, या कल्पनेनं मित्राचा चेहरा उजळला; पण पाकिटात ड्रायव्हिंग लायसेन्स आहे की नाही, याची खातरजमा करण्यासाठी आम्ही पाकीट उघडलंय, ही माहिती मिळताच त्याचा चेहरा पडला.
“”काय राव, दुकानापाशी आम्हाला गाडी लावायलाही जागा ठेवली नाहीत तुम्ही…” असं चेष्टेनं म्हणालो, तर मित्र म्हणाला, “”माझीच गाडी पार्क करायला जागा नाही मिळाली आज. जिथं गाडी लावलीय तिथून माझं घर माझ्या दुकानापेक्षा अधिक जवळ आहे.” मग आम्हाला आमच्या अर्थव्यवस्थेचा अभिमान वाटला. मित्राच्या दुकानातून गजबजलेली बाजारपेठ बघून वाटलं, जणू लोक अनेक वर्षांनी खरेदीसाठी बाहेर पडलेत. फुललेल्या बाजारपेठेचा फोटो काढून थेट अर्थमंत्र्यांना पाठवायचा मोह झाला.
लोकांना अर्धा भरलेला ग्लास दिसतच नाही. ग्लासातली अर्धी रिकामी जागा चटकन दिसते. निवडणुकीत बेसुमार पैसा खर्च होऊनसुद्धा निवडणुकीच्या तिमाहीतच ग्रोथ रेट पाच टक्क्यांवर आला, एवढंच लोकांना दिसतं. अहो, निवडणुकीतली आर्थिक उलाढाल सणासुदीच्या दिवसांप्रमाणं वरून दिसत नसते म्हणावं! आता दिवाळीपर्यंत बघा मार्केट कसं डब्बल होतंय ते! आनंदाच्या भरात खच्चून खरेदी करावी, असं वाटत होतं; पण मन लागत नव्हतं. म्हणतात ना, मन चिंती ते वैरी न चिंती! मनात विचार घोळत होते.
जिथं आपण दुचाकी लावलीय, तिथं नेमकी आपल्याच गाडीपुरती मोकळी जागा कशी मिळाली? नोटाबंदीच्या वेळी तर आपण एटीएममध्ये गेल्याबरोबर पैसे संपायचे. मग आज आपण एवढे भाग्यवान कसे ठरलो? आजच लागू झालेल्या नव्या नियमावलीनुसार चुकीच्या पार्किंगसाठी किती दंड आहे? तेवढी रक्कम शिल्लक ठेवूनच खरेदी करावी का? दारू न पितासुद्धा हवालदाराला आपण “तसे’ वाटलो तर? दहा हजार रुपये कुठून आणायचे? खरेदीच्या गडबडीत हेल्मेट दुकानातच विसरलं तर? गाडीच्या इन्शुरन्सचे पेपर्स डिकीतून कुणी पळवून तर नेणार नाही ना? एकदम दसपट कशी वाढवली दंडाची रक्कम? त्या रकमेतून समांतर अर्थव्यवस्था उभारण्याचा तर बेत नाहीये ना?
आमच्या चेहऱ्यावरचं टेन्शन दुकानदार मित्रानं नेमकं हेरलं. मग आम्हीही मनातली भीती त्याला मोकळेपणी सांगितली, तेव्हा तो खो-खो हसला. म्हणाला, “”किती टेन्शन घेतो राव! पूर्वी दंडाची अर्धी रक्कम देऊन मोकळं होता येत होतं. आता एक चतुर्थांश द्यायची…” नंतर तो हसत-हसत अनुभवांसह हिशेब सांगत राहिला. आपण सतत निगेटिव्ह विचार करतो, असं वाटून आम्ही ओशाळलो. पॉझिटिव्ह पाहावं नेहमी. जीएसटीच्या टेन्शनमध्ये एक व्यापारी हसतोय, हे पॉझिटिव्ह नाही?