भगवान येशू ख्रिस्त यांचे एक वचन आहे, ते सांगतात, “लव युवर नेबर दॅन दाय सेल्फ’. या त्यांच्या शिकवणीचा, बोधाचा सरळ सरळ अर्थ काय तर तुम्ही अगोदर शेजाऱ्यांवर प्रेम करा नंतर स्वत:वर. तसेच स्वत:वर जितकं प्रेम करता तितकंच ते तुमच्या शेजाऱ्यावरही करा.
खरोखरंच मानवी जीवनात आपल्याला चांगले, सदाचारी सद्वर्तनी आणि जीवाभावाचे सख्खे शेजारी मिळणं ही भाग्याची गोष्ट आहे. उत्तम विश्वासू अन् जीवाभावाचा उत्तम शेजार आणि शेजारी जर आपल्याला लाभले तर आपलं निम्म्याहून जास्त जीवन हे आपोआपच सुखाचं होतं.
आपल्या छोट्या मोठ्या अडीअडचणी, विवंचना या परस्परातील सख्ख्य भावाने, एकमेकांना गरजेच्या वेळी केलेल्या सहकार्याने दूर होतात. आज कालच्या चौकोनी कुटुंब व्यवस्थेत तर अशा चांगल्या शेजाऱ्याची नितांत गरज असते. कारण, आपण कामाधंद्यासाठी घराबाहेर गेल्यावर आपल्या मागे आपल्या मुलांची, महिलांची, घरातल्या वृद्धांची काळजी घ्यायला प्रसंगी या शेजाऱ्यांचीच आपल्याला लाखमोलाची मदत होत असते.
अगदी सकाळच्या चहा, साखर, दुधापासून ते दवाखान्यातल्या धावपळीपर्यंत आपला खरा सखा शेजारी हाच आपल्याला वेळ प्रसंगी मदतीस धावून येत असतो. काही प्रसंगी तर आपले नातेवाईक, रक्ताची, नात्याची, हक्काची माणसं दूर राहतात आणि निकडीच्या वेळी आपला शेजारीच देवासारखा आपल्या मदतीला धावून येतात.
याची मात्र प्रत्येकानेच कृतज्ञतापूर्वक जाण ठेवायला हवी. प्रत्येकानेच परस्परात सलोखा, आपलेपणा हा राखावा, सांभाळावा आणि तो टिकवावा. कारण, टाळी ही कधीच केवळ एका हाताने वाजत नाही, हे विसरून चालत नाही. प्रत्येकाला आपले चांगले शेजारी आणि त्यांचा संग, सहवास हा हवासा वाटतोच. पण तुकोबांसारख्या संतांना तर आपल्यातले दुर्गुण दूर करणारे निंदकही आपले शेजारी असावेत, असं वाटते.
कारण ते म्हणतात की, मला जर एखादा निंदक हा शेजारी भेटला तर त्याच्या संगाने, त्याच्या सहवासाने माझ्यातले दोष, दुर्गुण हे मला कळतील. त्याची निंदा ही मला माझ्या आचारविचार अन् कृती सुधारायला उपयोगी पडतील. म्हणून मला जसा चांगला शेजारी हवा तसाच निंदक शेजारीसुद्धा हवाच.
आपण जर खरोखर नीट बारकाईने तुकोबांच्या या वचनाचा विचार केला तर आपल्याला हे निश्चितच लक्षात येईल की, हे दोघेही हवेतच. कारण, त्या दोघांच्याही सहवासात फायदा हा आपलाच आहे.