-हिमांशू
“”डॉक्टरसाहेब, काढा मास्क. गेला करोना!” असं खुद्द पेशंटच सांगू लागला तर डॉक्टरांनी काय करायचं? “पुनश्च हरिओम’ म्हणत एकेक गोष्टी खुल्या होऊ लागल्या. जनजीवन सामान्य झालं; त्यामुळे “करोना गेला’ हे लोकांना इतकं पटलंय, की रोजची आकडेवारीही बघणं अनेकांनी सोडून दिलंय.
खरं तर रोजची आकडेवारी पाहणं म्हणजे टेन्शन वाढवून घेणं, हे खरंय. परंतु जेव्हा आपल्या जिल्ह्यात, आपल्या तालुक्यात, आपल्या गावात करोनाचा पहिला पेशंट सापडला होता, तो दिवस यावेळी आठवायला हवा. एकाचे दहा आणि दहाचे पन्नास पेशंट झाले तेव्हा वाढत गेलेला तणाव आठवायला हवा. परंतु नंतर एकेका जिल्ह्यानं रोजचा हजाराचा आकडा पाहिलेला असल्यामुळे दररोज शे-सव्वाशे पेशंट म्हणजे लोकांना काहीच वाटेनासं झालंय.
गर्दी टाळणं, एकमेकांपासून सुरक्षित अंतर राखणं, घराबाहेर मास्क वापरणं हे सगळं अनेकांना “जाचक’ वाटायला लागलंय. मास्क, अंतर आणि हात धुणं ही त्रिसूत्री सांगणारे सरकारी, बिगरसरकारी लोक उगीचच आपला वेळ खातायत असं लोकांना वाटू लागलंय. माहीत असलेल्या गोष्टी पुनःपुन्हा ऐकणं जाचक असतंच. परंतु काही गोष्टी सातत्यानं “टोचल्या’ नाहीत तर अतिआत्मविश्वास बळावतो. त्यापायी अनेकांना प्राणही गमवावे लागलेत, हे एवढ्या लवकर विसरून कसं चालेल? पण लोकांना “नॉर्मल’ व्हायची इतकी घाई झालीये की “न्यू नॉर्मल’ पचनीच पडलेलं नाहीये.
अतिआत्मविश्वासानं कुणी करोनावर घरगुती उपचार सुचवले तर कुणी गोमूत्र आणि शेणाचा पर्याय सांगितला. काहीजणांना अजूनही हा “आंतरराष्ट्रीय कट’ वाटतोय. यात डाव्यांची संख्या लक्षणीय असणं स्वाभाविक आहे. मध्यंतरी काहीजणांनी सोशल मीडियावरून करोनाविषयी वेगवेगळे दावेही केले. एका पठ्ठ्यानं हा जागतिक संसर्ग (पॅन्डेमिक) नाहीच, असाही दावा केला होता. परंतु अशा व्यक्तींपासून गोमूत्राचं “प्रिस्क्रिप्शन’ देणाऱ्यांपर्यंत अनेकजण करोनाचेच बळी ठरले, हे विशेष. अशी “शहाणी’ माणसं केवळ भारतातच आहेत, हाही आपला भ्रमच. लंडनमध्ये एका पठ्ठ्यानं करोना हा मुळात आजारच नाही, असा दावा केला होता. त्यामुळे तो मास्क वगैरे गोष्टी पूर्णपणे टाळत असे.
गॅरी मॅथ्यू असं या 46 वर्षांच्या शहाण्याचं नाव. सोशल डिस्टन्सिंगचे नियम त्याला मान्य नव्हते. कुटुंबातल्या अनेकांनी त्याला नियम पाळण्याची विनंती केली होती; पण एकदा आजाराचं अस्तित्वच नाकारल्यावर काय करणार? ज्याप्रमाणं एखाद्या नास्तिकाला देवाचं अस्तित्व मानायला लावणं कठीण, तशीच अवस्था मॅथ्यूच्या कुटुंबियांची झाली होती. मॅथ्यू हा काही एकटाच “शहाणा’ नव्हता. आपल्यासारखे अनेक मित्र त्यानं जमा केले होते. सरकारला चुकीचं ठरवण्यासाठी हे मित्र लॉकडाऊनमध्ये मुद्दाम बाहेर पडायचे. शक्य तेवढ्या लोकांना भेटायचे.
खरं तर आमनेसामने भेटणं करोनाच्या आधीच जवळजवळ संपलं होतं. “मी भला आणि माझा मोबाइल भला’ असंच सगळेजण म्हणू लागले होते. पण करोनानंतर मात्र एकमेकांना भेटण्याची गंमत आणि किंमत लोकांना कळली. मॅथ्यूनं करोनाचं अस्तित्व नाकारण्यामागेही एक फेसबुक ग्रुपच होता. या ग्रुपवरचे कुणीच करोनाला मानत नव्हते. अखेर मॅथ्यूला करोनाची लागण झाली आणि आठवड्यातच त्याची जीवनयात्रा संपली. करोनाच्या दुसऱ्या लाटेचा सामना करणाऱ्या ब्रिटनमधल्या या अनुभवातून बरंच काही शिकण्यासारखं आहे.