शर्मिला जगताप
पावसाचे थेंब चेहऱ्यावर पडल्याने तिने पापण्यांची उघडझाप केली. काही थेंब अंगावर पडल्याने तिचे अंग शहारले. पण खूर्चीतून उठण्याचेही तिच्यात त्राण उरले नव्हते. बाहेर धो-धो पाऊस सुरू झाला, तरी ती गॅलरीमध्ये खूर्चीतच बसून होती.
तिची नजर रस्त्याकडे होती. तिचे डोळे कुणाचीतरी आतुरतेने वाट पाहत होते. बाहेर वादळवारा, पाऊस आणि विजेचे द्वंद सुरू होते. वादळवाऱ्याने आक्राळविक्राळ रूप धारण केले तसे तिच्या मनातही विचारांचे वादळ घिरट्या घालू लागले.
आज तो येणारच अशी तिला आशा होती. तो दरवर्षी रक्षाबंधनाला न चुकता येतो पण आता करोना, लॉकडाऊनच्या पार्श्वभूमीवर भावाला येता येणार नाही असे वाटत असताना तिचे मन आणखी उदास झाले. भरती आलेल्या सागराच्या लाटा किनाऱ्यावर जोरजोरात अदळतात तशा तिच्या मनातील लाटा हृदयावर आदळून धडधड वाढवित होत्या.
चिव चिव करत एक चिमणी तिच्या आजुबाजूला घिरट्या घालत होती. चिमणीच्या पंख्यांच्या फडफडण्यामुळे तिच्या समाधीचा भंग होत होता. तिने पापण्यांची पुन्हा एकदा हालचाल केली. चिमणीकडे तिने पाहिले तेव्हा चिमणीने सर्वांग झटकले. जणू चिमणी तिला सांगत होती की, तू सुद्धा तुझे मरगळलेले अंग झटकून टाक. चिमणीची लयबद्ध हालचाल आणि चिव चिव असा सूर ती ऐकत राहिले. पण अजूनही तिला खूर्चीतून उठता येत नव्हते आणि डोळे पुन्हा रस्त्याकडे लागले.
एवढ्यात तिच्या मनाने तिला हाक दिली, “”सुमन, तूच जा भावाला भेटायला. तो दरवर्षी येतोच ना राखी बांधायला”.
तोच तिचे दुसरे मन तिला म्हणाले, “”सुमन, असा मूर्खपणा करू नको, तुला करोना विषाणूचा संसर्ग झाला होता ना, किती दिवस झाले तुला बरे होऊन, पण कुणीतरी तुला साधं भेटायला तरी आले का?” तिचे पहिले मन म्हणाले, “”अगं, त्यालाही घराबाहेर पडता येत नसेल. बाहेर पाहिले ना कसे वातावरण आहे.
कुणालाच घराबाहेर पडू दिले जात नाही. तू उगाच मनात काही वाईट विचार आणू नकोस”. तिचे दुसरे मन म्हणाले, “”अगं, या अगोदर ऊन-वारा-पाऊस या कशाचीच तमा न बाळगता, सर्व संकटं पार करून यायचा ना, मग आताच तुला त्याने का एकटे पाडले, असे नाही का तुला वाटत”. तोच कुणीतरी तिच्यावर हसत असल्याचा आवाज तिला आला. तिने निरखून पाहिले. तो आवाज तिच्याच अंतरात्म्याचा होता. तो तिच्या नशिबावर हासत होता. तिला हिणवत होता. करोनामुळे तुला कुष्ठरोग्यासारखी यातना दिली जात असल्याचे अंतरात्म्याने तिला सांगितले.
तिचे एक मन म्हणत होते, “जा’ तर दुसरे मन म्हणत होते “नको जाऊ’ तर तिच्या अंतरात्म्याचा हसण्याचा आवाज आणखीनच वाढला. बाहेर आभाळात जोरात वीज कडाडली तशी तिच्याही डोक्यात एक वीज कडाडली. तिने दोन्ही हातांनी डोके गच्च धरले…
तिला मात्र कळून चुकले की, करोनाने आपले सर्व कुटुंब उद्ध्वस्त केले. आता भावानेही आपल्याकडे पाठ फिरविली आहे. बाहेर पावसाचे थैमान आणि तिच्या मनातील विचारांचे थैमान थांबण्याची काही चिन्हे दिसत नव्हती. बाहेर पाऊस-वादळवाऱ्याचा झंझावात आणि मध्येच चिमणीची चिवचिव यामुळे तिने डोळे आणखी गच्च मिटले. बाहेर संध्याकाळ होत होती आणि इकडे सुमनच्या आयुष्याचीही संध्याकाळ होत होती…