-शिवानी पांढरे
एक अंधारलेली खोली… काळी खुर्ची… प्रचंड अनुभवी psychologist… छोटा लाईट… संमोहित करण्यासाठी pendulum… असं थोडं भीतीदायक चित्र असतं… तेवढ्यात psycologist वासूला गोळ्या देऊन संमोहित करण्यासाठी सुरुवात करते.
pendulum कडे बघत वासू हरवून जातो… त्याच्या कानातून रक्त येत असतं… पटापट प्रश्नावली सुरू होते… आणि ओठांवर सेकंदाचा अवधी न घेता एक नाव येतं ‘रोझी’… उजवा हात शांत होतो आणि डावा हात मिशीला लावून ओठांवर शब्द येतात ते म्हणजे ‘श्याम सिंघा रॉय’. सगळं बघताना अंगावर काटा येतो आणि खऱ्या चित्रपटाला सुरुवात होते… वासू, रोझी हे या चित्रपटाचे मुख्य पात्र आहेत.
श्याम सिंघा रॉय हा तेलुगू भाषेतील चित्रपट आहे. पुनर्जन्म या घिस्या पिट्या संकल्पनेवर आधारित चित्रपट असला तरी तो वेगळेपणा जपणारा आहे. सुरुवातीला subtitle वाचून बघावा लागेल मात्र नंतर कथा बोलकी असल्याने त्याची फारशी गरज पडत नाही.
जात, धर्म, पंथ या सगळ्या चौकटीच्या बाहेर पडून सगळ्यांवर प्रेम करणाऱ्या आणि सगळ्यांना समान हक्क मिळायला हवे, यासाठी तडफडणाऱ्या लेखकाची प्रेमकथा आहे. या चित्रपटातील संगीत, नाट्य आणि सोबतच 1960-70 मधील उभे केलेले विश्व सर्वकाही डोळ्यात सामावून घेण्यासारखे आहे.
सुरुवातीला टिपिकल लव्हस्टोरी आहे… मात्र जसा चित्रपट पुढे सरकत होता तसे नवे नवे धक्के देत होता… कथेचे अनेक पैलू उलगडत होता.
एक एक गोष्ट सांगत हा चित्रपट अलगदपणे प्रेमाचं वर्तुळ पूर्ण करतो. चित्रपटात रोझीचं एक वाक्य वर्तुळ पूर्ण करण्यास मदत करतं.
“मी देवदासी आहे, मला हे असं मोकळं जग बघायला मिळेल असं वाटलं नव्हतं. मी आज तुझ्या मांडीवर डोकं ठेवून बसले आहे त्याच अवस्थेत मला माझा शेवट बघायचा आहे”
आणि पुनर्जन्म झालेल्या वासूबरोबर अनेक वर्षांनी रोसी त्याच अवस्थेत शेवटचा श्वास घेते….
सगळ्या मुलांची क्रश असलेली साई पल्लवी मलाही प्रचंड आवडते. त्यामुळे हा चित्रपट बघितला. सगळ्यांनी उत्तम काम केलं आहे. चित्रपट पाहिल्यावर वासुच्या प्रेमात पडालच मात्र साई पल्लवीच्या पुन्हा पुन्हा प्रेमात पडाल एवढं नक्की….