घरात नातवंड आल्याने आईची चाललेली लगबग मी गमतीने पाहात होते. तिची सारी दुखणी ती विसरली होती. एरव्ही हल्ली पाय दुखतात, कंबर दुखते, नाही तर विसरायला होते अशा आणि काहीबाही तक्रारी ती करत असे.
बाळ छान मालिश करून आंघोळ करून पाळण्यात झोपले होते. खोलीचं दारही ओढून घेतले होते तरी घरातील प्रत्येकाला आई सांगत होती, आवाज करू नका… बाळ झोपलंय. बहिणीला मोबाइल सायलेंट करायला सांगितला, बाबांना टीव्ही म्युट करायला, बाईंना सांगून कुकर, मिक्सरची कामे आधीच करून घेतली. स्वतः पूजा करतानासुद्धा ती हळूहळू स्तोत्र म्हणत होती.
मला तर तंबीच होती खोलीतून न हलण्याची, मोबाइल न बघण्याची आणि झोपून राहण्याची.
मला काही झोप येत नव्हती. मनात विचार आला हीच का आपली ती आई जी झोपण्यावरून आपल्याला ओरडणारी आणि माझे मलाच हसू आले. मी शाळेत, कॉलेजमध्ये असताना रात्री जागून अभ्यास करीत असे. जर मी उशिरा उठले, तर आई खोलीपर्यंत दहा फेऱ्या मारायची. अगं ऊठ, उशीर होईल शाळेला, म्हणत काम उरकत राहायची.
माझा इंजिनिअरिंगचा अभ्यास बघून तर तायडे अगं ऊठ, मग गडबड होते तुझी. आणि आतापासूनच थोडी लवकर उठायची सवय हवी बरं का… नाहीतर डायरेक्ट सासरी उद्धार होईल माझा. मला तेव्हा कळत नसे, मी उशिरा उठले तर हिचा का उद्धार होणार.
अशा आणीबाणीच्या प्रसंगी माझे तारणहार बाबा मध्ये पडत. अगं रात्री दीड वाजले तरी ती अभ्यास करत होती. मी उठलो होतो तेव्हा पाहिले मी. तिचं इंजिनिअरिंग पूर्ण झाले की ती लवकर उठेल हं. तुम्ही तिची बाजू घेऊ नका… मुलीला अभ्यास असला तरी लवकर उठायची सवय हवीच… तिचं पालुपद चालू असायचं.
नंतर मी नोकरीला लागले. दिवसाचे बारा ते चौदा तास काम, लांब जाणे येणे, कामाचा ताण, यामुळे घरी यायला उशीर होई. आई वाट बघत बसत असे. घरी आल्यावर गरम जेवण करून मी लगेच झोपावे, असे तिला वाटे. मी मोबाइल, लॅपटॉपवर दिसले की तिचं सुरू होई. अगं किती दमतेस. झोप आता. मग मी झोपले की हळूच येऊन बघून जायची. पायावर, पाठीवर हात फिरवायची. पांघरुण सारखं करायची. दमली गं माझी बाबी, म्हणत डोळे पुसत बाहेर जायची. बाबाही मधून डोकावून जायचे.
पुढे लग्न झाले. पण लवकर उठायची सवय मात्र आईने ओरडून का होईना लावलीच. मग कधी तरी एखादा शनिवार, रविवारी आईकडे जाणं होई. तेव्हा तर ती माझा ताबाच घेई. सारखं लॅपटॉपवर नको गं बसू, सुट्टी आहे ना. गरम जेवण कर आणि झोप काढ चांगली. मी कितीही जेवले तरी तिला कमीच वाटे. तुझ्या आवडीचं केलंय गं सगळं, म्हणत राही. आता मी लवकर उठलेली दिसले की ती रागावे. आठच्या आधी अजिबात उठायचं नाही. आराम कर जरा. तिचं चालू असायचं.
आता नातवंडं आल्यावर झोपेची गंमत अजूनच वाढली. खरंच झोप किती आवश्यक आहे शरीराला आणि असं प्रेमाने कुणी बोलणारं असेल तर झोपायचा आनंदही आगळा. झोपेचे संदर्भ किती बदलत गेले. आता जाणवतं झोपे इतकंच आई-बाबांचं प्रेमही आवश्यक असतं. किंबहुना ते होते म्हणूनच आपण छान झोपू शकलो.
अशी झोपेची गंमत सगळ्यांच्या आयुष्यात घडते, थोड्याफार फरकाने. एखादे दिवशी झोप आली नाही तर कसे होते याचा अनुभव आपण सारेच कधीतरी घेतो. म्हणूनच संदर्भ बदलले तरी झोप रोज येतेच मग ती कधी कामात असताना, कधी खूप दमल्यावर, तर कधी येतच नाही. अशी झोपेची गंमत नेहमीच चालू राहते. आता आई सांगते, साठी उलटल्यावर तर ती खूपच गमतीदार होते. बघू या…
– आरती मोने