साताऱ्यातील डॉ. हनिमन होमिओपॅथिक हॉस्पिटल अँड रिसर्च सेंटरला 5 जून रोजी एक वर्ष पूर्ण झाले. आठ जणांनी उभा केलेला पश्चिम महाराष्ट्रातील केवळ दुसरा प्रकल्प. सलाईन नाही, अलोपॅथीची गोळी नाही किंवा इंजेक्शन नाही. एक अदभूत अनुभवाचे साक्षीदार व्हायचे होते आम्हाला. कोणती ऍडमिशन येईल, कसले रेफरन्स येतील, कशा प्रकारची इमर्जन्सी येईल काहीच कल्पना नव्हती. एक मात्र दृढनिश्चय होता की येणाऱ्या रुग्णास होमिओपॅथीनेच बरं करायचं, त्यात तडजोड करायची नाही. लोकांची होमिओपॅथीवरची विश्वासार्हता जाणून घ्यायची होती आणि होमिओपॅथीचा सकारात्मक परिणाम लोकांपर्यंत पोचवायचा होता.
डॉ. राहुल शिरकांड, डॉ. अभिजित कुचेकर, डॉ. अभिजित गुरव, डॉ. जवाहरलाल शाह, डॉ. सुखदेव आपट, डॉ. अभयसिंह चव्हाण, डॉ. सिद्धार्थ माने, डॉ. प्रवीण भिलारे यांनी एकत्रित येत होमिओपॅथकि हॉस्पिटलची संकल्पना मांडली. ती प्रत्यक्षात उरवली. वर्षभरात विविध प्रकारचे अनुभव गेऊन होमिओपॅथीविषयी लोकांच्या मनात विश्वास निर्माण केला. या संचालकांचे सर्वाचे अनुभव आणि वाटचाल त्यांच्याच शब्दात वाचताना होमिओपॅथीचा पर्याय लोकांना सकारात्मक बळ देईल, अशेच वाटून जाते. पहिल्या आठवड्यात एक टर्मिनल केस आली जी घरी घेऊन जाण्यास सांगितलेले.
परंतु आमच्यावर विश्वास दाखवला आणि एक दुर्दम्य आशावाद ठेवून आमच्या हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केले. आल्या दिवशी 60 वर्षाचा तो रुग्ण कोमामध्ये होता. त्याला सतत ऑक्सिजनची गरज होती. आम्ही ती तजवीज केली. आता अलोपॅथीची सर्व औषधे बंद केली आणि पूर्णतः होमिओपॅथी औषधांवर ठेवण्यात आले. आम्ही जीव ओतून ही केस बघत होतो आणि एखाद्या जादूमय औषधाची बरे होण्याची शक्ती पाहयची होती. सातव्या दिवशी हा रुग्ण कोम्यातून बाहेर आला.
शुद्धीवर आला. रिपोर्टसुध्दा सुधारू लागले. खायला लागला. ऑक्सिजन कमी करत नेला. दहाव्या दिवशी आम्ही त्याच्या हालचाली सुरू केल्या. तो सर्वाना ओळखत होता. आप्पा (त्या रुग्णाचं कौटुंबिक नाव) आमच्याशी पण बोलू लागले. व्हिल चेअरवरून दिवसभरात चांगले फिरू लागले. आमच्या व नातेवाईकांच्या अपेक्षा वाढू लागल्या. पण अचानक बाराव्या दिवशी खाताना जोराचा ठसका लागला आणि आमच्या प्रयत्नांवर पाणी फिरले. त्यांची प्रकृती खालावत गेली ती न बरी होण्यासाठीच. आम्ही प्रयत्नांची पराकाष्ठा केली पण पंधराव्या दिवशी त्यांनी आपले प्राण सोडले. आम्ही फार निराश झालो. पण आमचा आत्मविश्वास द्विगुणित झाला होता.
हळूहळू ऍडमिशन वाढत गेली. तशी जबाबदारी वाढत गेली. प्रचंड मेहनत घेत आहोत. होमिओपॅथी शास्त्रातील तत्वप्रणालीवर सर्व औषधांची शिफारस करत आहोत. वेगवेगळ्या निदानांचे रुग्ण ऍडमिट केले. आजवर 129 ऍडमिशन झाली. लॉकडाऊनपर्यंत सर्व प्रकारचे ताप, कॅन्सर, कोमापर्यंत. बरेचसे सकारात्मक परिणाम मिळाले. पण प्रत्येक गोष्टीतून शिकत गेलो.
एक 5 वर्षाचा मुलगा 8 वेळा न्यूमोनियाने बाधित झालेला आणि लहान मुलांच्या हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं गेलेलं. पण हनिमन हॉस्पिटलमध्ये तो बालक केवळ तीन दिवसांत बरा झाला आणि त्यानंतर विशेष म्हणजे त्याला न्यूमोनियाची बाधा झाली नाही. स्किझोफ्रेनियाचे रुग्णसुद्धा उत्तमरित्या बरे होऊन बाहेर पडले. 7 पैकी 6 डेंग्यूच्या केसेस बऱ्या झाल्या. एकाला शिफारस करावं लागलं. मलेरिया, टायफॉईडचे सर्व रुग्ण बरे झाले. दहांपैकी एक न्यूमोनियाचा रुग्ण शिफारस करावा लागला. एकंदर आकडेवारी पाहता बरे होण्याची आणि सुधारण्याची टक्केवारी 79 टक्के आहे.
बरेच अनुभव घेऊन आम्ही आता पुढील वाटचालीसाठी सज्ज झालो आहोत. आम्हाला विश्वास आहे की होमिओपॅथीचे शिवधनुष्य आम्ही नक्कीच पेलू शकतो आणि होमिओपॅथी हॉस्पिटलची आमची ही संकल्पना सार्थ ठरेल आणि समाजमान्य होऊन लोकांसाठी उत्तम पर्याय ठरेल.