सुमधुर आवाजातील माणिकताईंचे गाणे ऐकता ऐकता नकळत चेहऱ्यावर हास्य उमलले आणि मनात चांदणे बहरले आहे, असे वाटले. ही शब्दांची आणि सुरांची जादू असते.
तसं हसणं हे मनाच्या आनंदावर अवलूंन असते. आनंदाच्या क्षणी ते आपोआप चेहऱ्यावर उमटते. आनंदाचा आणि हसण्याचा असा परस्पर संध असला तरी हसतमुख राहणं आपल्या हातात असते.
प्रवासात आपण एखाद्या छोट्या गावात थांबतो कधी. तेव्हा तिथली नऊवारी साडी नेसलेली, कपाळभर आडवी कुंकवाची चिरी लावलेली, खणाची चोळी आणि हातभर बांगड्या घालणारी एखादी आजी भाजी देताना इतकं मनमोकळं तोंड भरून हसते ना, की आपण तिच्याकडे बघत बसतो. हे हास्य तिला तिथल्या मातीत मिळतं की काय कोण जाणे? कारण शहरात माणसे धावताना दिसतात. त्यांना एकमेकांकडे पाहण्यासाठी वेळ नसतो. मग हसणार कधी? उलट काहीतरी गाठण्यासाठी चाललेल्या धडपडीचा ताणच दिसतो त्यांच्या चेहऱ्यावर.
खरंतर माणसाने रोज भरपूर हसायला पाहिजे. तो एक प्रकारचा चेहऱ्याचा व्यायाम आणि मनाचे टॉनिक असतं. पण सोसायटीत राहताना, लिफ्टमध्ये समोर असूनसुद्धा लोक हसतील याची खात्री देता येत नाही. मग सकाळी कुणाच्या तरी इशाऱ्यावर खोटं खोटं हसण्यासाठी क्लबमध्ये जाण सोयीचे वाटतं. त्यापेक्षा घरात, आसपास राहणाऱ्या लोकांबरोबर, मैत्रिणींबरोबर, मनमुराद हसून पाहा. असं मोकळं हसणं हे कुठल्याही समुपदेशनापेक्षा जास्त परिणामकारक होतं.
काही माणसांचे चेहरेच असे असतात की, कधी हसतील का नाही कळत नाही.
स्वतःच्या कोषात राहणेच त्यांना पसंत असते. पण नातेवाईक, मित्रमैत्रिणींशी एखादी गप्पांची मैफिल रंगली, हास्य विनोदाचे फवारे उडले, चेष्टा मस्करी सुरू झाली, टाळ्या देऊन हसणे सुरू झाले की वेळ आणि वय विसरायला होतं. सगळेच असे असतात, असे नाही. काही स्वतः हसरी असतातच पण दुसऱ्यांनाही हसवतात. आपल्या वागण्या, बोलण्याने दुसऱ्यांना आनंद देऊन, त्यांच्या मनातील काही दुःख, वेदना, काही नकारात्मकता काढून टाकतात.
रोज झोपताना मी आज किती हसले याचा विचार करावा. जर दिवस हसण्याशिवाय गेला असेल तर तो वाया गेला, असे खुशाल समजावे. पु. लं. च्या सिद्धहस्त लेखणीतून साकारलेल्या पात्रांनी अवघ्या महाराष्ट्राला हसविले, चार्ली चॅपलिनने आपले दुःख बाजूला ठेवून डोळ्यात पाणी येईपर्यंत प्रेक्षकांना हसविले. मधुबाला, माधुरीच्या लोभस हास्यापुढे तमाम लोक शरणागती पत्करतात. अशी हास्याची कमाल शक्ती असते. आपल्या एका छोट्या हास्याने जर समोरचा आनंदी होणार असेल, तर तो आनंद त्याला देण्याइतका दुसरा आनंद नाही.
सखी… तू हसत राहा हास्यात फुले गुंफित राहा…
– आरती मोने