-सत्यवान सुरळकर
निसर्गाच्या अंगाखांद्यांवर खेळणारा, बागडणारा हा इवलासा जीव. मात्र त्यात संपूर्ण विश्वाचे प्रतिबिंब दिसते. वाऱ्याच्या झुळकीने गवताच्या या पानावरून दुसऱ्या पानावर टुणकन उडी मारतो. त्याच्या स्पर्शाने गवत शहारते. कळी लाजते, तर फूल गालात हसते. कळीवर किंवा फुलावर आसरा घेतलेले दवबिंदू आपले अंग चोरून घेते कारण त्याला कळी, फुलावर आपला बोजा टाकायचा नसतो.
रात्री कळीवर झोपलेले दवबिंदू सकाळ होईपर्यंत फुलाच्या कुशीत शिरते आणि निवांत स्वप्न पाहात पहुडलेले असते. फुलातील रस पिण्यासाठी आलेले फुलपाखरू हलकेच फुंकर मारून दवबिंदूला जागे करते. खळखळून हसणारे दवबिंदू त्याला वाट करून देते.
पक्ष्यांची सुरेल गाणी ऐकत जांभई देत दवबिंदू आजूबाजूच्या निसर्गसौंदर्याला आपल्या मोठ्या डोळ्यांमध्ये सामावून घेतं. सूर्यनारायण तापू लागतो तसा दवबिंदू नाहीसा होतो. मात्र, पुन्हा रात्री त्याचा जन्म होतो. हळूच, आवाज न करता तो पुन्हा गवताच्या पातीवर विसावतो. तेथून घसरगुंडी खेळत तो फुलावर विसावतो.
कवीमनाला भावणारा हा दवबिंदू कवितेत आपले मन मोकळे करतो. चित्रकाराने चितारलेल्या चित्रात हसून गोजिरं रूप खुलवितो. या दवबिंदूला कुणीही शत्रू नाही. तो सर्वांचा लाडका आणि सर्वांना हवाहवासा वाटतो.
एक सुंदरी अनवाणी नाजूक पायांनी मखमलीच्या गवतावरून चालते तेव्हा दवबिंदू तिच्या पायाला गुदगुल्या करतो. सुंदरी झाडाच्या फांदीचा आधार घेऊन उभी राहते तेव्हा फांदीवरील दवबिंदूची तिच्या केसात माळलेल्या फुलावर प्रीत जुळते. फुलाच्या सुगंधाने दवबिंदू फांदीवरून खाली उतरून फुलावर विसावा घेतो. तेव्हा फुलाचे आणि सुंदरीचे रूप आणखी खुलतं.