हिमांशू
आमची बाइक आम्ही घरीच धुतो, यावर अनेकांचा विश्वास बसत नाही. व्यवहारात बऱ्याच वेळा आमच्यात आळशीपणाची लक्षणं दिसतात म्हणून असेल कदाचित; पण वाहनकर्जाचे हप्ते फिटले तरीसुद्धा हे काम आम्ही अविरत करीत आहोत हे खरंच आहे.
अर्थात, हे धडधडीत वास्तव स्वीकारण्यास कुणी तयार होत नाही, तिथं आम्ही आमच्या वाहनाशी चक्क बोलतो, ही फॅन्टसी कोण मान्य करणार? घरापासून ऑफिस खूप दूर आहे आणि बोलायला दुसरं कुणीच नसतं म्हणून असेल कदाचित! टाइमपास म्हणून गाडीशी हितगुज करण्याची सवय लागलेली असू शकते; पण तिच्याबाबतीत आम्ही सेन्सिटिव्ह आहोत हेही वारंवार जाणवतं. गाडीवर उमटलेला छोटासा ओरखडा आम्हाला आमच्या काळजावर उमटल्यासारखा वाटतो.
कर्जाचे सगळे हप्ते फिटले तेव्हा आम्ही दसरा समजून गाडीला हार घातला होता, हेही जाता-जाता सांगायला हरकत नाही. असो, सांगायची गोष्ट अशी की, परवा आम्हा दोघांमध्ये मोठा इमोशनल संवाद झाला. लॉकडाऊनमध्ये आमच्याप्रमाणेच गाडीलाही बराच काळ घरात राहायला मिळालं.
आम्ही घरातून काम करीत राहिलो; पण तिला पूर्णपणे आराम दिला. नाही म्हणायला, गाडी खराब होऊ नये म्हणून अधूनमधून स्टार्ट करणं नियमितपणे सुरू होतं. त्यावेळीही आमच्या सहप्रवासाच्या आठवणी निघायच्या. आता “अनलॉक-1′ मध्ये पुन्हा ती बिचारी नेऊ तिथे आमच्यासोबत येऊ लागली… मास्क न लावता!
परंतु लॉकडाऊनचा थोडाफार मानसिक परिणाम आमच्या बाइकवरही झाला असावा, असं उगीचच वाटून गेलं. न कुरकुरता चालली होती; पण थोडी डिप्रेशनमध्येच असल्यासारखी वाटली, म्हणून कारण विचारलं. टायरातली हवा निघून जावी तसा दीर्घ सुस्कारा सोडून आमची बाइक म्हणाली, “”आम्ही सुविधाजनक आहोत की त्रासदायक, हे एकदा ठरवा… की असून अडचण, नसून खोळंबा आहोत आम्ही?”
बाइकसाहेबांचा रागरंग पाहून, लॉकडाऊनमध्ये प्रदूषण कमी झाल्यामुळे आम्हाला झालेला आनंद आठवला. म्हटलं, “”तेवढं चालायचंच की! रस्त्यावरची वाहनं कमी झाली पाहिजेत; पण मी वाहन खरेदी केल्यानंतर… असंच प्रत्येकजण म्हणणार. पण आमचं तुझ्यावर प्रेम आहे हे गळ्याशपथ खरं आहे…” आम्ही गळ्याला हातही लावला. “”मग उद्या सहज गंमत म्हणून कुणी माझा चेंदामेंदा केला तर…?” बाइकसाहेबांच्या या बोलण्यानं आम्ही खाड्कन भानावर आलो. तिचा रोख नागपूरच्या घटनेकडे आहे हे ओळखलं.
“”गंमत म्हणून नाही होत अशा घटना. दहशत निर्माण करण्याची हौस असते काहीजणांना. उगीचच दांडकी, गज, कोयते घेऊन फिरतात ही मंडळी. अगदी आपल्या शहरातसुद्धा…” एवढं बोलल्यावर आम्ही करकचून ब्रेक लावून गाडी रस्त्याकडेला थांबवली. भलतीसलती दृश्यं डोळ्यासमोर दिसू लागली. तोंडातून शब्द फुटेनासा झाला.
आमच्यासारखं कुणी बाइकसाहेबांवर प्रेम करतं की नाही, कुणास ठाऊक! पण, काडी-काडी जमवून बांधलेलं घरटं उद्ध्वस्त झाल्यावर पाखरांना जे “फीलिंग’ येतं, तेच कष्टानं घेतलेली गाडी फुटल्यावर अनेकांना येत असेल यात शंका असण्याचं कारण नाही.
श्रीमंतीचं प्रदर्शन करण्यासाठी वारंवार गाड्या बदलणाऱ्यांचा अपवाद सोडून देऊ. पण, प्रदूषणाचा ठपका कपाळावर मिरवत आपली सेवा करणारी गाडी दहशतीची शिकार होता कामा नये. पोलिसांनी हा नवा “ट्रेन्ड’ कठोरपणे मोडून काढला पाहिजे.