– दिलीप धुमाळ
पेठ – दि. नऊ मार्च… वेळ : रात्री पावणे आठ… ड्युटीची वेळ रात्री आठची… तेवढ्यात निरोप… पहिला करोनाबाधित दाखल… डोळ्यापुढे चीन, इटली आणि युरोपातील करोनाच्या कहराच्या बातम्या… पण, मनाचा निश्चय… मुलाचे सहकार्य …. बाधित ठणठणीत झाल्यावर अवर्णनीय आनंद… एखाद्या कादंबरीत शोभावा असा मानसिक संघर्ष अनुभवलाय दीपाली पिंगळे यांनी… निमित्त घडले ते पुण्याच्या डॉ. नायडू संसर्गजन्य रुग्णालयातील पहिल्या करोनाबाधिताची सेवा करण्याचे…..
राज्यातील पहिल्या करोनोग्रस्ताची सेवा करणाऱ्या डॉ. नायडू रुग्णालयातील परिचारिका दीपाली रमेश पिंगळे या आंबेगाव तालुक्यातील नारोडीच्या. त्यांनीच आपला अंगावर काटा आणणारा आणि रुग्णसेवेसाठी तत्पर शुभ्रदेवतांबाबतचा आदर वाढवणारा अनुभव खास प्रभातच्या वाचकांसाठी शेअर पंतप्रधान नरेंद्र मोदी, महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्री उद्धव ठाकरे यांनी स्वतः फोन करून नायडू हॉस्पिटलच्या स्टाफची तसेच कुटुंबीयांची विचारपूस केली, त्यामुळे एक ऊर्जा मिळाली. महापौर मुरलीधर मोहळ, आरोग्य प्रमुख हंकारे, सहआरोग्याधिकारी वावर,नायडू हॉस्पिटलचे अधीक्षक डॉ. पाटसुते, तोडसाम यांचेही त्यांनी आभार मानले.
त्या म्हणाल्या, या साथीबद्दल मनात सुरुवातीला फारशी भीती नव्हती, पण प्रत्यक्षात बाधित दाखल झाल्यावर मनाची घालमेल झाली हे मी कसं नाकारू? मीच काय कोणाचीही झाली असती. दि. 9 मार्च रोजी रात्री 8 वाजता नाईट ड्युटी करोनोबाबतच्या वार्डमध्ये होती. रात्री पावणेआठच्या सुमारास करोनाग्रस्त दाम्पत्याचा रिपोर्ट पॉझिटिव्ह आला आहे. हा राज्यातील पहिलाच बाधित. क्षणभर खूप भीती वाटली. टीव्हीवर चीन, इटली आणि युरोपातील बातम्या अंगावर काटा आणत होत्या. नायडू रुग्णालयातील सेवेत गेली 10 वर्ष एच. आय. व्ही, क्षयाचे बाधित हाताळत होतेच, पण तरीही मनामधील भीती जात नव्हती. त्या वॉर्डमध्ये काम करताना पती रमेशदेखील मनोबल वाढवत होतेच. पण मुलाचे काय?… मुलानेच हा प्रश्न सोडवला… त्याने सांगितले, मम्मी मी मामाकडे राहीन. मग मात्र मनावरील ताण कमी झाला आणि प्रेरणा मिळाली आणि मी सेवा करण्यासाठी हजर झाले.
मला महाराष्ट्रातील पहिल्या करोनोग्रस्त रुग्णाची सेवा करण्याची प्रथम संधी मिळाली. माझ्यासमोर आव्हान होते ते 12 तास प्रोटेक्टिव्ह कीट घालण्याचे. तो परिधान केल्यावर खूपच भयानक अनुभव होता, डबल मास्कमुळे श्वास घ्यायला त्रास होत होता, शूज कव्हरचे इलास्टीक खाली सरकत होते. पॉलिथीन कीटमुळे घामानेच अंघोळ झाली. डाव्या पायाचे ऑपरेशन झाले असल्यामुळे पाय सुजला. वेदनाही होत होत्या. पण मी माझे कर्तव्य पार पाडले. सतत बाधिताजवळ जावे लागत होते, कीट काढले आणि जर चुकून पेशंटजवळ गेले तर मलाही करोनो होऊ शकतो या भीतीने किटही काढता येत नव्हते. साधे पाणीही पिता येत नव्हते. पण, सेवेचा निश्चय अतूट होता.
3 मे पर्यत घरातच बसा. आम्ही सर्व आरोग्य कर्मचारी स्वतःच्या जीवाची आणि आमच्या कुटुंबीयांची पर्वा न करता 24 तास रुग्ण सेवा देत आहोत. करोना बरा होऊ शकतो, फक्त सरकारच्या सूचनांचे पालन करा, आपण सर्वजण मिळून या करोनाचे युद्ध नक्कीच जिंकू
– दीपाली पिंगळे