माळशिरस – बेटा, तुम्हारे पास मास्क नहीं? साहब, मास्क 20-30 रुपये में और सॅनिटायझर तो सौ रुपये मे मिलता है. मास्क लिया तो रात को खाली पेट सोना पडेगा. असा ह्रदय पिळवटणारा स्वर ऐकून कुणाच्याही मनाला पाझर फुटेल.हा स्वर आहे, खोदकाम करणाऱ्या मजुराच्या मुलीचा.
इंटरनेटच्या वायर टाकण्यासाठी खड्डे खोदण्याचे काम करणारा एक बिहार येथील मजूर आपल्या बायका मुलांसह पंढरपूर-माळशिरस रस्त्यालगत काम करत होते. आई, वडिल खड्डे खांदत आहेत. मोठी मुले आपल्या लहान बहिण भावांचा सांभाळ करत आहे. सध्या करोनाने जगात थैमान घातले आहे. प्रत्येकजण स्वतःच्या सुरक्षेसाठी प्रशासनाने दिलेल्या नियमांचे पालन करत आहे. एकीकडे प्रशासन आणि नागरिक यांच्यामध्ये करोनाविषयी असणारी भिती दिसून येत आहे तर दुसरीकडे या कुटुंबाचे जगणे डोळ्यांत अंजण घालत आहे. ना तोंडाला मास्क, ना सॅनिटायझरची बॉटल. कुटुंबाला दोन वेळच्या जेवणासाठी करोनाला न भिता, न डगमगता आपला संसाराचा गाडा हाकणारे हे कुटुंब.
प्रशासनाने दिलेल्या सुचनेचे पालन करण्यासाठी पालक केदारनाथ सिंग यांच्याशी चर्चा केली. साहब, आज काम मिल गया, कल क्या करेंगे? कल काम किया तोही रात का खाना मिलेगा. बच्चोंको पढाना चाहता हूँ पर काम के कारण हम कहीं भी जाते है, कहॉं पढायेंगे? आज यहॉ तो कल कहीं ओर हमे जितनी तकलीफ हो रही है वो बच्चों को नही होनी चाहिए इसीलिए काम करना पडता है. करोना का डर सभीको है, पर पापी पेट के सामने करोना कुछ नहीं असे म्हणत आपल्या वाट्याला आलेले दु:ख बाजूला सारत मन मोकळे केले.
केदारनाथ यांच्याशी चर्चा करत असताना सहज बाजूला बसलेल्या एका छोट्या मुलीकडे लक्ष गेले. उत्सुकतेपोटी तिला विचारले, तुझे नाव काय? तर तिने मीरा असे सांगितले. त्या छोट्या मुलांच्या तोंडाला मास्क नाही हे पाहून त्या मुलीला मास्क आणि करोनाविषयी विचारले आणि जीवनाकडे पाहण्याचा दृष्टीकोनच बदलून गेला. मी तिला मास्कविषयी विचारले तर म्हणाली, एक मास्क 20-30 रुपये को मिलता है, हम चार भाई बहन है ख 80-120 रुपये के मास्क लिये तो रात को खाली पेट सोना पडेगा साहब या बोलण्याने दोन वेळच्या जेवणापुढे मात्र करोना हरला असेच म्हणावे लागेल.