– अनामिका
आनंद आपल्या मनात झिरपत असतो. त्याचा ठेवा आपल्याच मनात असतो; पण आपण कस्तुरी मृगासारखे पिसाट धावत सुटतो त्याच्या मागे त्याला शोधायला. इकडे तिकडे वेड्यासारखे शोधतो त्याला पण तो असतो निनादत अंतर्मनातून आपल्याच मनात पण आपण शोधतो त्याला भौतिक गोष्टीत, भौतिक सुखात. या भौतिकांचा कधीतरी कंटाळा येतोच आणि मग आपण दुःखी होतो. आपल्याला कुणीतरी आनंद द्यावा, आनंदी करावे वाटते पण आनंद घेण्याने नाही तर देण्याने आपण आनंदी होतो हे विसरतो.
मधमाशी कणाकणाने मध साठवते पण सुमधुर मधाचे पोळे केवढे मोठे होते. असेच जीवनात आनंदाचे क्षण क्षण गोळा करावे लागतात मगच आनंदाचा ठेवा पोळ्यासारखा दिवसेंदिवस मोठाच होत राहतो. या सुमधुर आनंदी साठवणींचा आनंद काही औरच! रणरणत्या उन्हात गर्द सावली देणाऱ्या झाडाखाली विसावलाय कधी? निष्पाप बालकाचे स्वतःशी स्मित पाहून हरखलाय कधी? उन्हात मृगजळ कधी लहान मुलासारखे पकडण्याचा प्रयत्न केलाय?
शेतात डोलणाऱ्या सळसळत्या पिकातस्वतःला हरवून बसलाय कधी? बघा, आनंदाचे अख्खे गाव कसे वसलेय आपल्याभोवती. शेतात वाहणाऱ्या मधुर झऱ्याचे पाणी ओंजळीतून पिलाय कधी? ओढ्यांचे खळखळणे, वेलीवर फुलं उमलणे, फुलपाखरांचे लयबद्ध भिरभिरणे अनुभवलंय कधी? तापलेल्या जमिनीवर पावसाने पसरणारा मृदगंध, अवचित समोर येऊन नाचणारा मोर पाहून हरखलाय कधी? संध्याकाळी सूर्यास्त होतानाचे लोभस बिंब, चंद्रोदय होताना झाडामागचा त्याचा लपंडाव, रात्रीच्या नीरव शांततेत लुकलुकणाऱ्या चांदण्यांनी भरलेले निरभ्र आकाश, रातकिड्यांची किरकिर, दुरून कुठून तरी येणारा रातराणीचा श्वास भरून जाणारा सुगंध, भरलेल्या कणसांवर, पिकांवर डोलतच सावधपणे दाणे टिपणारी पाखरे! खरंच आनंदाचे कितीतरी झरे आपल्याभोवती झुळझुळत असतात की एक आयुष्यच कमी पडावे!
आनंदी दृष्टी असणारी, जिच्या मनात आनंदी आनंद भरून आहे, जी आपल्या प्रेमळ वागण्याने दुसऱ्यास आनंद देते, तीच सर्वात आनंदी व्यक्ती! पुस्तकांच्या दुनियेत हरवणारी व्यक्तीही सर्वात आनंदी असते. कारण पुस्तकात रमणारी व्यक्ती पुस्तकातील दुनियेत एकरूप होते. जिथं निरपेक्ष प्रेमानं नाती एकत्र येतात, पुन्हा भेटीची ओढ लावतात, तिथं आनंदाचे गोकुळ अन् या गोकुळात आनंदी कृष्णही असणारच ना?