महाराज निवांत बसून हापूसची चव चाखत आहेत. एवढ्यात प्रधानजी घाईने आतमध्ये येऊन मुजरा करतो.
महाराज ः काय एकदम घाईघाईने येताहात. बसा जरा.
प्रधानजी ः महाराज बसायला वेळ नाही. बाहेर रोगाची साथ बहरलेली आहे. आपण जाणत आहात आणि तुम्ही चक्क हापूसचा आस्वाद घेत आहात?
महाराज ः प्रधानजी फळे खाल्ल्यामुळे प्रतिकारशक्ती वाढते, आपणही घ्यावे.
प्रधानजी ः नको नको… महाराज आपले चालू द्या.
महाराज ः बरं एवढ्या तातडीचे काय काम आहे सांगा?
प्रधानजी ः खुद्द राजधानीमध्ये आता रोग्यांना उपचार करावयास जागाच नाही. सर्व दवाखाने भरून गेलेली आहेत. आपल्या मंत्रिमहोदयांना देखील साथीची लागण झालेली आहे.
महाराज ः काय म्हणता? म्हणजे आता आम्हीही सुरक्षित नाही, असे वाटते.
प्रधानजी ः त्यातच सम्राटाने आग्रह धरलाय की इतर राज्यांत जाण्यास आपण विमानसेवा चालू करावी. त्याला तुम्ही नाही म्हणालात.
महाराज ः अरे हो, पण ही परिस्थितीच अशी आहे की साथ आटोक्यात येत नाही, तर त्यात भर कशाला?
प्रधानजी ः महाराज, पण असं आहे की आपल्याकडचेसुद्धा भरपूर लोक जातील ना बाहेर म्हणजे थोडे आपल्यालाही बरं पडेल.
महाराज ः अरे पण, ते तपासणी विभाग प्रवाशांची वाहतूक याकडे आपल्याला बघायला लागेल ना?
प्रधानजी ः बरोबर आहे, पण इतर राज्येही परवानगी देत असतील तर विचार करावा लागेल. शेवटी महसुलाचा प्रश्न आहेच. म्हणजे बघा, मी स्पष्टच बोलतो आपण जर मद्याला परवानगी देत असाल तर विमान व त्यासाठी लागणाऱ्या वाहतुकीस ती देण्यात काहीच अडचण नसावी.
महाराज ः हा प्रश्न मोठा गहन आहे, पण आपण म्हणता तेही बरोबर आहे. एक काम करा, खलिता बनवा व त्यात आपल्या राज्याची संमती काळवा. फक्त दिवसांतून 25 विमानांना परवानगी देण्यात येत आहे, असे स्पष्टपणे लिहा.
प्रधानजी ः आता कसं महाराज, विमानांची ये-जा त्याला लागणारी रिक्षा व टॅक्सी, इतर वाहने यांनी थोडी गजबज वाढेल. लोकांनाही सर्व सुरळीत होत आहे, असे वाटू लागेल. महाराज रोगापेक्षा उगाचच भीतीने काळजी वाढवत राहते आणि माणूस उगाच पोखरला जातो. हळूहळू सर्व व्यापार उद्योगधंदे चालू केले तर लोकांचा आत्मविश्वास वाढेल. अर्धे रोगी ठणठणीत बरे होतील.
महाराज ः प्रधानजी, आपण म्हणता ते ठीक आहे. खलिता लगोलग पाठवून द्या.
प्रधानजी ः परप्रांतातील लोक बाहेर जात आहेत.
महाराज ः आत्ताच म्हणतोस रोग्यांसाठी जागा नाही. त्यापेक्षा त्यांना जाऊ दे. मग जरा निवळल्यावर आले तरी त्यांना काम देऊ.
प्रधानजी ः महाराज, आपले मंत्रीजीही येथे रुग्णालयात ऍडमिट आहेत. त्याबाबत काही विशेष सूचना आहे काय?
महाराज ः अरे हो, बघा विसरलोच. त्यांनाही पाहायला जायला पाहिजे.
प्रधानजी ः कोण जाऊ देणार आपल्याला. कोणालाही भेटायला परवानगी नाही, भले तुम्ही असाल महाराज. आपल्याही जीवाला धोका संभवू शकतो.
महाराज ः अरे बरोबर आहे. मग असे करा याच आंब्याची एक पेटी थेट मंत्रिमहोदयांना रुग्णालयात पाठवून द्या व त्यांना सांगा आंबे खाल्ल्यावर प्रतिकारशक्ती वाढते.
प्रधानजी ः बरोबर आहे महाराज, तसेच करतो.
(प्रधानजी एक बुके घेतात व पेटीवर एक चिठ्ठी लिहून महाराजांचा शिक्का उमटवून पाठवतात- लवकर बरे व्हावे ही सदिच्छा.)
– उत्तम पिंगळे