सध्या आम्ही काश्मीरमधल्या एका खेडेगावात एक छोटासा सैन्याचा तळ आहे तिथे राहात आहोत. खरे तर इथे फक्त अधिकारी आणि जवानांनाच राहणे शक्य आहे; पण करोनामुळे ऑनलाइन शाळा चालू आहे त्यामुळे आम्ही काही कुटुंबेदेखील काही महिन्यांसाठी इथे राहतोय. छोटा तळ म्हणजे अर्थातच कमीत कमी सुविधा. तर अशा या छोट्याशा ठिकाणी जर कोविड मागे लागला तर काय काय होऊ शकते त्याची एक कथाच आहे.
काश्मीरमध्ये बाकीच्या वेळी काय परिस्थिती असते हे वेगळे सांगायला नकोच आणि त्यामुळे इथून बाहेर पडणे म्हणजे फक्त अगदीच अपरिहार्य किंवा तुम्ही वैयक्तिक कारणासाठी स्वतःच्या जबाबदारीवर बाहेर पडायला परवानगी आहे. अर्थातच एप्रिल महिना म्हणजे ट्युलिप्सचा बहर. खरे म्हणजे 2013 मध्ये आम्ही ट्युलिप गार्डनला एकदा भेट दिली होती; पण ट्युलिप्स ही फुलंच इतकी सुंदर आणि दुर्मिळ आहेत की इतक्या जवळ राहून त्यांना बघायचा मोह टाळता आला तरच नवल. त्यामुळे बाहेर कोविडच्या परिस्थितीत देखील 11 एप्रिलला आम्ही ट्युलिप गार्डन पाहायला म्हणून पहिल्यांदाच या तळाच्या बाहेर पडलो. अर्थातच मास्क, सॅनिटायझर वगैरे करोनामधली सगळी काळजी घेऊनच. शिवाय फोटो काढायचा मोह टाळून अगदी मोजकेच फोटो आणि तेसुद्धा जिथे गर्दी नसेल तिथे थांबून काढले.
पण होणाऱ्या गोष्टी टळत नाहीत तसेच झाले. लगेचच 13 तारखेला पाडव्याच्या संध्याकाळी मला ताप आला आणि समोर कोविडचे एक संकट उभे राहतंय का अशी शक्यता वाटायला लागली. सरकारी आदेशाप्रमाणे सगळ्या जवान आणि अधिकाऱ्यांचे दोन्ही डोस झालेले आहेत शिवाय अजून तरी इथे फारसा कोणालाही कोविड न झाल्यामुळे 14 एप्रिलला मला इथल्याच सैन्यातल्या डॉक्टरने अँटिबायोटिक्स दिले आणि घरी पाठवले. पण मला अजिबात बरे वाटत नव्हते.
मला जाणवले की मला चव आणि वासही जाणवत नाहीये त्यामुळे परत आम्ही डॉक्टरकडे धाव घेतली आणि जे नको तेच झाले, माझी टेस्ट पॉझिटिव्ह आली. त्यात भरीत भर म्हणजे इथले हवामान. आधीच कोविडचे भय त्यात सलग आठ दिवस पडणारा पाऊस म्हणजे ताप परवडला; पण पाऊस नको अशी अवस्था झाली होती.
रोज एक तरी फोन करून माझी चौकशी करणे, मला काय हवे नको ते विचारणे हे इथे राहणाऱ्या अधिकाऱ्यांच्या पत्नींनी इमाने इतबारे केलं. अधिकारीदेखील माझ्या यजमानांकडे माझी आणि त्या तिघांची जातीने चौकशी करत असत. या सगळ्यांचे प्रेम, आधारामुळे मला ऍडमिट करायची वेळ सुदैवाने आली नाही.
आमचे ठिकाण खूप दूर आणि एकाकी आहे. या छोट्याशा स्टेशनमध्ये एकच डॉक्टर आहे ज्याच्यावर इथल्या सगळ्या अधिकारी, जवान आणि कुटुंबाची जबाबदारी आहे. अशा परिस्थितीमध्ये पॅनिक न होता, पेशंटला धीर देणे, आहे त्या आणि योग्य औषंधामध्ये पेशंटला सेवा देणे म्हणजे फारच अवघड काम आहे. शिवाय हा एकच डॉक्टर इथे आहे म्हणजे समजा त्याला कोविड झाला तर? मात्र, नेहमीप्रमाणे आमच्या पाठीशी असणाऱ्या सैन्यदलाला माझा सलाम.
अशा प्रकारे ट्युलिप गार्डन भेट मला फारच महागात पडली. या सगळ्यात गंमत म्हणजे, आम्ही ज्या 3 फॅमिलीज गेलो होतो ट्युलिप गार्डनला त्यातल्या फक्त मला एकटीलाच कोविड झाला म्हणजे परत प्रश्न उभा राहिला की नक्की “प्रसाद’ मिळाला कुठून?
पण या सगळ्यांत एका गोष्टीची मला खात्री पटली की जी काही लक्षणे मी सहन केली त्यावरून तो वेडा करोना एखाद्या मजनूसारखा माझ्या मागे लागला होता जो मला सोडायलाच तयार नव्हता… इतकेही प्रेम बरे नव्हे, नाही का?
– सायली साठे-वर्तक