माणसाचे मन बावरे असते. त्यातल्या त्यात संवेदनशील मन तर आणखीच बावरं. कधी कधी आपल्याला खूप काही बोलावसं वाटतं, लिहावसं वाटतं नि कुणा जवळच्या मनाला सांगावसंही वाटतं. भरभरून रडावं वाटतं तर कधी मनसोक्त हसावं वाटतं. मग कशाची भीती?
ही भीती असते, दुनियेच्या खोचक प्रश्नांची, टोचणाऱ्या नजरेची आणि रक्तबंबाळ करणाऱ्या हसण्याची सुद्धा. म्हणून मग आपली संवेदनशीलताच आपला कमकुवतपणा आहे यावर शिक्कामोर्तब करून, हळवं मन लपवून, वरवर कोरडेपणा लपेटलेल्या अवस्थेत आपण सैरभैर वावरत राहतो. दिवसेंदिवस आतून कोरडे बनत जातो.
एखादा शब्द, प्रसंग, व्यक्तीच काय पण हल्लीच्या सोशल मीडियाच्या जगात एखादा ईमोजीही मनाला काहीतरी “वाटून” जाणारा असतो. बरं हे वाटणं कुठं व्यक्त करावं तर पुन्हा नवनव्या प्रश्नांचा भडिमार, चर्चा, सकारात्मक नकारात्मक खलबतं असं बरंच काही सोबत येतं.
अलिकडे कुणाला काही वाटणं व ते कुठंतरी बोलणं हे देखील कमजोर दिल प्रकरण वाटतं. माणसाचा हा मॅडनेस तयार होण्याचे कारण म्हणजे हल्ली मनातलं बोलावं अशा खास, विश्वासातल्या जागाच कमी होत चालल्यात. खरं तर या जागा जितक्या जास्त, तितका माणूस बडा आदमी! आणि याच मोजपट्टीवर श्रीमंती मोजावी बरं का!
पण घडतंय भलतंच!
आपण आज ज्या काळात जगतो आहोत तिथे काही चांगलं-वाईट घडल्यावर, कुणी भेटल्यावर काही तरी वाटणं, जाणीवा जिवंत असणं, मनात कालवाकालव होणं, गलबलून येणं, एखाद्या वळणावर हळवं होणं आणि हे सगळं आतून अनुभवणं हे कमालीचं दुर्मिळ होत चाललंय. दिखावा, नाटक करून वरवर जगणाऱ्या लोकांचा आकडा वाढलाय. मग या संवेदनशील मनांची अगदी एखादा कमीपणा घेऊन, आपण “जिंदा तो हैं’ असं वाटून घेऊन स्वतःला आतून कोरडं करण्याची धडपड होतेय.खरं तर, हे अंतर्बाह्य हालचाल होणं, जाणीवा जागृत होणं, त्या आहेत तशा कुठंतरी बोलून दाखवणं, जमलं तर त्यावर सोल्युशन शोधणं म्हणजे खरी जिंदगी! बेगडी दुनियेच्या अवाजवी अपेक्षांच्या निखाऱ्यावर तावून, सुलाखून, चेहऱ्यावर वेगळाच निखार असतानाही मोमवाला दिल घेऊन जगणारी, जे आहे ते उघडपणे सांगणारी निधड्या छातीची माणसं लाख मोलाची असतात. किंबहुना यांच्यामुळेच हे जग सुरू असतं.
Never apologize for being sensitive or emotional. आणि हे मोठ्या, दिलदार असणाऱ्या मनाचं लक्षण आहे. तेव्हा इतरांना ते दाखवण्यात अजिबात कमीपणा समजू नये, असं निकोल म्हणतो ते काही खोटं नाही. म्हणूनच अशा मोमदिल, निडर माणसांनी आपली संवेदनशीलता जपायला हवी. किमती अलंकारासारखी ती स्वतःवर सजवायला हवी. एखादा दुर्मिळ हिऱ्यासारखी झगमगायला हवी. हाच खरा फेअर अँड लव्हलीवाला निखार! तो जपायला हवा.