उत्तम पिंगळे
रोज रोज तीच शांतता व ऐकायचे काय तर जे लोक शाळेमध्ये विलगीकरण म्हणून ठेवले आहेत त्यांच्या त्या नेहमीच्या करोनाच्या चर्चा. शाळेच्या वर्गातील या फळ्याला अगदी कंटाळा आला. बरं आता चार-पाच महिने झाले तरी शाळेमध्ये विद्यार्थी नाहीत. शिक्षक आपल्यावर लिहून विद्यार्थ्यांना शिकवत आहेत आणि विद्यार्थ्यांना आपल्यामुळे नीट समजत आहे याचा जो एक आनंद होतो तो तर कधीच निघून गेलेला आहे. परत वर्ग कधी भरणार या चिंतेमध्ये तो फळा बुडाला होता. आज कसेही करून येथून थोडं बाहेर पडायलाच पाहिजे, अशी मनाशी त्याने खूणगाठ बांधली.
रात्री सर्वत्र सामसूम होताच फळा तडक शाळेबाहेर निघाला व थेट समुद्रावर गेला. नीरव शांततेमध्ये समुद्राच्या लाटांचा खळखळ आवाज येत होता. विचार केला की सकाळी आपल्याला आजूबाजूची गर्दी दिसेल. पण कसले काय सकाळी चुकूनही कुणी तेथे आले नाही. उलट नगरपालिकेच्या कर्मचाऱ्यांनी एक नोटीस माझ्यावर चिटकवली. वर खडूने मोठ्या शब्दांत “सर्वांनी वाचा’ असे लिहिले होते. त्या सूचनेमध्ये आगामी नारळीपौर्णिमेसाठी समुद्रावर कोणीही गर्दी करू नये, असा आदेश दिला होता. तसेच ज्याने त्याने वैयक्तिक नारळ व पूजा करावी. मोठा जमाव एकाच वेळी गोळा करू नये, अशी सक्त ताकीद देण्यात आली होती. शाळेच्या त्या फळ्याला कुठून तेथे आलो असे वाटू लागले.
रात्र होताच तो तडक तेथून पळून गेला आणि थेट द्वारकाधीश मंदिराच्या प्रांगणात येऊन बसला. रात्रीचा मंद दिव्यांमध्ये द्वारकाधीशाचे विलोभनीय रूप पाहून फळ्याने त्याला नमस्कार केला आणि बाहेर जाऊन उभा राहिला. पहाटे पुजाऱ्याने केलेली काकड आरती अतिशय विलोभनीय होती. मंदिरातून बाहेर पडताना त्या पुजाराने फळ्याकडे आश्चर्याने पाहिले व मनातल्या मनात हसून निघून गेला. दुपारचा नैवेद्य दाखवायला पुन्हा तो पुजारी द्वारकाधीश मंदिरात आला. नैवेद्य झाल्यावर त्याने बाहेर येऊन माझ्यावर लिहिणे सुरू केले. आशय तोच होता की यावेळी कृष्ण जन्म फक्त पुजारी व चार ट्रस्टी यांच्या उपस्थितीत होईल. तसेच कोविडमुळे दहीहंडी फक्त उपचार म्हणून मंदिरासमोर छोटीशी लावण्यात येईल व दुपारी एका छोट्या मुलाकडून फोडली जाईल. कुणीही देवळापाशी गर्दी करू नये, असे स्पष्ट लिहिले. फळ्याला पुन्हा दुःख झाले तसेच दुपारी काही शाळकरी मुले तेथून जात होती त्यातील एकाने ती सूचना वाचल्यावर चक्क दगडही मारला.
रात्री फळा विचार करू लागला की, बाहेरही तीच परिस्थिती आहे. मग सर्वत्र सामसूम झाल्यावर हळूहळू शाळेकडे निघू लागला. शाळेतील क्वारंटाइन लोकांची सामसूम झाल्यावर हळूच तो वर्गात शिरला. मग तडक मागील बाजूच्या हॉलमध्ये गेला तेथे सरस्वतीची मूर्ती ठेवली जात असे. एलईडीच्या मंद उजेडात वीणाधारी सरस्वतीचे रूप लोभस वाटत होते. मनापासून फळ्याने सरस्वतीला नमस्कार केला. हे शारदे तू तर बुद्धीची देवता आहेस व आता आपले विद्यार्थी येत नाहीत ते लवकरात लवकर कसे येतील ते तूच पाहावे. तुझ्याकडून प्राप्त झालेल्या विद्येने करोनावर लवकरात लवकर औषध व लस निर्माण व्हावे हीच अपेक्षा.
मग अगदी मांजराच्या पावलांनी विलगीकरणातील लोकांची झोप न मोडता फळा पुन्हा एकदा आपल्या वर्गात नेहमीच्या जागी आला. पुन्हा एकदा मनापासून त्याने शारदेला नमस्कार करून स्वत:चे डोळे मिटून घेतले…