कुणाल आणि हर्षदा दोघेही एकाच कंपनीत सॉफ्टवेअर इंजिनिअर म्हणून काम करायचे. एकत्रित प्रोग्रॅमिंग करताना हर्षदाकडून कोडींग मध्ये झालेल्या चुका सुधारून कुणाल हर्षदाचं काम हलकं करायचा. तेव्हाच हर्षदाने ठरवलं की, आयुष्यात असाच किंबहुना हाच नवरा पाहिजे. आपल्या चुका सांभाळून घेणारा! आज गेली दहा वर्षे झाली, दोघेही हसतखेळत संसार करत आहेत. त्यादिवशी दोघे कामावरून घरी आले. बेल वाजताच कुणालच्या आईने दार उघडले. ‘अरेच्या, आज एवढ्या लवकर घरी!’ ‘हो आई, आज काम लवकर संपलं.’ ‘बरं, तुम्ही फ्रेश व्हा. मी चहा करते.’ रूममध्ये आवराआवर करताना हर्षदा आरशासमोर उभी राहिली. स्वतःला न्याहाळताना कधी मागे जायची तर कधी पुढे. ‘कुणाल, मी जरा जाड झालीय का रे? आरशात बसतच नाही.’ कुणालचं लक्ष नाही हे पाहून हर्षदा जोरात बोलली. ‘कुणाल, काय म्हणते मी? सांग ना, मी जाड झाले का ?’ कुणाल हर्षदाकडे खालून वरपर्यंत पाहत गेला आणि नकारार्थी मान हलवून,’मला नाही वाटत.’ ‘पण मग मी आरशात मावत कशी नाही?’ ‘बहुतेक आरसा लहान पडत असावा. बदलून टाकू.’ असं म्हणत कुणाल हसू लागला. ‘तू हसतोस म्हणजे मी जाडच झाले.’ ‘हसू नको तर काय करू? मी आरशात मावतो आणि तू नाही तर याचा अर्थ….’ ‘पुरे. पुढे बोलायची गरज नाही. तुला काय म्हणायचंय समजलं.’
तेवढ्यात आईने आवाज दिला. ‘चहा झालाय.’ चहा घेत,’आई आज जेवायला काय केलंस?’ ‘भरलेलं तेलवांग, भात, आळूच्या वड्या, वरणभात, आणि हर्षदाला आवडतं म्हणून साजूक तुपातला गव्हाचा शिरा.’ हे ऐकून कुणाल हर्षदाकडे पाहून मुरक्यामुरक्या हसू लागला. ‘आई, हर्षुला साजूक तुपातलं आणखी काय काय आवडतं?’ ‘तुझ्या बायकोला काय आवडतं हे दहा वर्षात नाही कळलं तुला?’ ‘आई, मला माहितेय हा असं का विचारतोय? मी इथपासून पुढे माझा आहार कमी करणार.’ ‘का गं?’ ‘काही नाही. मघाशी रूममध्ये हा मला हसत होता. म्हणत होता मी जाड दिसते.’ ‘मी कधी म्हंटल असं. तूच मला विचारत होतीस. मी फक्त एवढंच म्हंटल की आरसा बदलू.’ ‘हो पण याचा अर्थ तसाच झाला ना. आई, मी उद्यापासून पहाटे उठून फिरायला जाणार.’ ‘अगं हो. आधी जरा शांत हो. काही जाडबिड नाही झालीस.’ ‘बघ. मी पण तुला हेच सांगत होतो.’ हर्षदा आईबरोबर किचन मध्ये जाऊ लागली.’आई तुम्ही केला म्हणून आजच्या दिवशी मी शिरा खाते. उद्यापासून मात्र वॉक आणि डाएट सुरु.’ हे ऐकून कुणाल पुन्हा हसू लागला.
जेवल्यानंतर दोघेही रूममध्ये गेले. ‘उद्या पहाटे साडेपाचचा अलाराम लाव.’ ‘काय ? पहाटे साडेपाच !’ ‘एवढ्या पहाटे वॉकला जाणार.’ ‘हो. आणि तू सुद्धा यायचं सोबत.’ ‘हर्षु प्लिज. मला नको ना त्रास देऊस. खरंच, नाही दिसत तू जाड. ‘आता काही बोलू नकोस. गुड नाईट.’ असं म्हणून हर्षदा तोंडावर पांघरून घेऊन झोपी गेली. कुणालपुढे पहाटे उठण्यावाचून पर्याय शिल्लक नव्हता. दुसऱ्या दिवशी अलाराम होताच हर्षदाला जाग आली. ढाराढूर झोपलेल्या कुणालला हर्षदाने कसंबसं जागं केलं. थंडी असल्याने दोघांनीही अंगात स्वेटर घातलं आणि घरापासून जवळच असलेल्या बागेत ते पोचले. तिथे आधीच बरीच लोकं फिरायला आली होती. काही ‘भोपळे’ मागून ढकलल्यासारखे चालत होते, तर काही चाळीशी ओलांडलेल्या बायका कधी पुन्हा ‘चवळीच्या’ आकारात स्वतःला बदलते या घाईत झपाझप पावलं टाकत होत्या. ‘तू ये राऊंड मारून.’ ‘नाही, तू पण एक-दोन राऊंड मारायचे.’ ‘बरं बाई. चल.’ असं म्हणून कुणालने एक-दोन राऊंड मारले आणि धापा टाकत बाकड्यावर येऊन बसला.
तिथे एक आजोबा अंगावर शाल पांघरून बसले होते. कुणालने त्यांच्याकडे पाहून स्मितहास्य केलं. आजोबाही त्याच्याकडे पाहून हसले. ‘माझं नाव कुणाल. इथे जवळच राहतो.’ आवाज ऐकू आला नसावा म्हणून त्याने मोठ्या आवाजात पुन्हा एकदा आपली ओळख करून दिली. ‘हो का. मी मोहन. बॅंकेत होतो. रिटायरमेंट झाली. यापूर्वी कधी दिसला नाही.’ ‘आज पहिल्यांदाच आलो. बायकोने हट्ट केला म्हणून.’ ‘अरे वा. छान. समोर पिवळ्या साडीत दिसते ती माझी मंडळी.’ ‘आजोबा, तुम्ही रोज येता आजीसोबत.’ ‘गेली सहा वर्ष आणि तेही अगदी सातत्याने.’ ‘काय म्हणता !’ ‘हो. आणि तसंही आयुष्यभर सोबत चाललो मग इथं दोन पावलं तिच्याबरोबर चालायला काय हरकत आहे, नाही का?’ ‘हो. आणि तेवढाच त्यांनाही तुमचा आधार.’ ‘माझा कसला आलाय आधार. उलट….’ आजोबा पुढे काही बोलणार इतक्यात तिथे आजी आल्या. ‘दमलीस का ?’ ‘हो, दमले थोडीशी.’ ‘बरं. बस. तुला ओळख करून देतो. हा कुणाल.’ कुणालने आजीला नमस्कार केला. ‘चला, म्हणजे उद्यापासून तुम्हाला गप्पाटप्पा करायला एक नवीन सवंगडी मिळाला तर!’ थोड्यावेळाने ते दोघेही जायला निघाले. ‘जरा हात देतेस का उठायला?’ तेवढ्यात कुणाल बाकड्यावरून उठला. ‘आजी, थांबा मी हात देतो.’ म्हणून त्याने त्याचा उजवा हात पुढे केला. आजोबा त्याच्याकडे फक्त पाहतच बसले. ‘त्यांना एकच हात आहे.’ असं म्हणत आजीने त्यांच्या खांद्याला धरून उठवलं. कुणालला काय बोलावे सुचत नव्हते. ते दोघे एकमेकांना धरून चालू लागले. कुणालने आवाज दिला. ‘आजोबा, भेटू उद्या.’
थोड्यावेळाने हर्षदा कुणालजवळ येऊन बसली. कुणालला शांत बसलेलं पाहून,’काय झालं ? चिडलास का माझ्यावर? बरं बाबा, उद्यापासून येईल मी एकटीच.’ कुणाल तिच्याकडे पाहून बोलू लागला.’तसं नाही. मला असं वाटतंय माझी पण तब्बेत जरा वाढलीय. हो ना? उद्यापासून मी पण तुझ्यासोबत येणार वॉकला.’ हर्षदा त्याच्याकडे पाहून हसू लागली. ‘खरं सांग, तू हे सगळं माझ्यासाठी करतोस ना?’ कुणालच्या डोळ्यासमोर हाताने अपंग असलेले आजोबा दिसत होते. नकळत त्याच्या तोंडून शब्द बाहेर पडले. ‘आयुष्यभर तुझी सोबत केली मग आणखी दोन पावलं तुझ्यासोबत चालायला काय हरकत आहे, नाही का?’
अमोल भालेराव