माझ्या आयुष्याची competition सुरू झाली त्या माझ्या कळत्यानकळत्या वयापासून ती माझ्या सोबत होती. माझ्या शांततेत निजलेल्या निरागस अंतर्मनाला ती खडबडून जाग करायची या विखारी दुनियेशी होणाऱ्या चकमकींसाठी!
माझ्या रोजच्या नव्या सुरुवातीची काही मिनिटं अगदी तिच्याच नावावर असायची..ती आणि माझी सकाळ हे समीकरण एवढं अविभाज्य होतं की तिची वेगळी अशी गणनाच केली नाही!
मी वाढत गेलो..सवयी बदलून गेल्या पण ती मात्र कायम माझ्यासाठी तशीच होती..वेगळवेगळ्या रुपात, वेगवेगळ्या साजात…
अभ्यासाच्या वेळी माझ्या सोबतीला रात्र रात्र जागणारी ती..अगदी मला आईच्या उबेसारखी भासायची. नेहमीच मला प्रोत्साहन द्यायची. पण हीच ती..पुढे कॉलेजच्या कट्टयावर जरा cool बनून कोल्ड रुपात भेटायला लागली. तिच ते कोल्ड रूप त्याकाळी बोल्ड खंबीर मैत्रिणीसारखं पाठीशी असायचं!
तेही दिवस पुढे जुने झाले..कॉलेज संपून गेलं. मी बेरोजगार झालेलो..सगळ्यांचीच साथ सुटली. माझं सगळं विश्व बदललं..पण ही मात्र तशीच होती. पूर्वी माहेरथाट मिरवणाऱ्या तिने आता आपलं बोचकं मात्र अगदी सासुरवाशीण सुनेसारखं त्या टपरीवरच्या कटिंग कपात adjust करून घेतलं. आणि माझ्याकडे हेही दिवस जातील अश्या आशेनं बघत बसली !
हेसुद्धा दिवस बदलेले..शर्यतीत मी पुढे सरकलो..पुन्हा हिला सोडून सार काही बदललं..आता माझ्या ऑफिसच्या डेस्क वर ती माझं काम संपायची वाट बघत बसून राहते..आणि जणू लहान मुलगी बाबांची वाट बघत अलगद झोपी जावी तशी हळूच थंड होऊन जाते!
वेळा बदलल्या..मी ही बदललो..तशीच तीही बदलली पण ती नेहमीच माझ्यासाठी होती… ह्या lockdown मध्ये सगळीच घोडदौड जरा pause झाली. मागे वळून पाहायला फुरसत मिळाली..आणि तेवढ्यात हाती असलेल्या तिच्याकडे लक्ष गेल!
सारं जग थबकलेलं असतानाही ती तशीच माझ्या साथीला होती..माझ्याकडे शून्य डोळ्यांनी बघत…
माझी कॉफी!
-निनाद कुलकर्णी,
कॉलेज रिपोर्टर,
आबासाहेब गरवारे महाविद्यालय