मोहिनी नावाप्रमाणेच मोहिनी तिच्यामध्ये होती एकेकाळी… पण आता अगदी कोमेजून गेली आहे. नाजूक नितळ गोरीपान रेखीव बांधा, लांबसडक केस, मोठे बोलके डोळे, हसरा चेहरा अशी होती मोहिनी. सौंदर्य म्हणजे काय हे मोहिनीकडे बघून कळत होते पण कुणाची नजर लागली आणि कोमेजून गेलेल्या फुलासारखी झाली…
राधा आणि मदनला खूप वर्ष मूलबाळ नव्हते. घरामध्ये सर्व काही असून काहीच नसल्यासारखे होते. अचानक राधाला दिवस गेले. सर्व घरामध्ये आनंदी आनंद झाला आणि मोहिनीचा जन्म झाला. एकतर इतक्या वर्षांनी बाळ झाले ते पण इतके सुंदर त्यामुळे त्या बाळाला कुठे ठेवू आणि कुठे नको असं सर्वांना झाले. जसजशी मोहिनी मोठी होत होती तसतशी ती जास्त सुंदर दिसत होती. शाळेमध्ये शिक्षकांची आवडती विद्यार्थीनी होती. मोहिनी अभ्यासामध्ये हुशार होती. शाळेमध्ये प्रत्येक कार्यक्रमात सहभागी व्हायची. मग ते स्नेहसंमेलन असू दे किंवा स्पोर्टस स्पर्धा. फक्त सहभागी नाही तर बक्षीस घेऊन यायची. राधा मदनला आपल्या मुलीचा खूप अभिमान वाटायचा.
आपण एके दिवशी स्पोर्ट्स स्पर्धासाठी मोहिनी शाळेकडून बाहेर गेली आणि गावाच्या वेशीवरच गाडी बंद पडली आणि थोड्याच वेळात चालू ही झाली तिला थोडे विचित्र जाणवलं. त्या नंतर घरी आली ते तापांनी फणफणत होती. मदन आणि राधानी तिला दवाखान्यात नेली त्या नंतर ताप जास्त वाढला. मोहिनी खूप घाबरली होती. काय होते तिला कळतंच नव्हते फक्तं तिला एवढेच जाणवत होते की आपल्या जवळ काळी सावली फिरत आहे. राधा आणि मदन दोघेही हतबल झाले होते. दोघांनी कळत नव्हते की काय करावे. दोघेही नुसते रडत होते. अशा वेळी शेजारच्या काकू मोहिनीला बघायला आला. तिची ती अवस्था बघून त्या राधाला म्हणाला, आपल्या गावातील मांत्रिक आहे त्यांच्याकडे लगेच जा, परवा अमावस्या आहे त्या आधी जाऊन ये.
खरंतर राधा आणि मदनला अशा गोष्टींवर विश्वास नव्हता परंतु मोहिनी बरी होण्यासाठी हा पण एक प्रयत्न करून पाहावा. मदन लगेच मांत्रिकाकडे गेला. मदनचे गावांमध्ये वजन होते त्यामुळे मांत्रिक मदन बरोबर मदनच्या घरी आला. सुन्न होऊन पडलेली मोहिनी मांत्रिक येताच मोठे डोळे करून त्यांच्याकडे रागाने बघू लागली. मांत्रिकाने उतारा दिला आणि एक धागा तिच्या हातात बांधला. धागा बांधल्यावर मोहिनीचा ताप पूर्ण उतरला आणि उतारा टाकल्यावर तिला भूख लागली आणि तिनं जेवायला मागितले. मांत्रिकाने मदनला बाहेर नेले आणि सांगितले एक आत्मा फक्त जवळून गेला आहे त्यामुळे तिला त्रास होत आहे. मात्र यापुढे तिची काळजी घ्या कारण तुझ्या मुलीचे केस खूप लांब आहेत.
मदन हे सर्व ऐकून घाबरला त्याने ही गोष्ट राधाला लगेच सांगितली नाही. मोहिनी आता पूर्ण बरी झाली. दिवस पुढे जात होते पण अमावस्या आली की मदन अस्वस्थत होत असे. तो मोहिनीला अमावस्याला बाहेर जाऊन देत नसे. सुरुवातीला राधाला वाटले की झालेल्या घटनेमुळे मदन असे करत आहे परंतु त्याची बैचनी बघून राधाने त्याला मोहिनी नसताना विचारले.
मदनने सुरुवातीला थोडी टाळाटाळ केली परंतु राधा पण ऐकत नव्हती. मग मदनने मांत्रिकाने जे काही सांगितले ते सर्व राधाच्या कानावर घातले. राधा पण घाबरली पण तिने मदनला धीर देत म्हणाली आपण दोघे आहोत ना तिची काळजी घ्यायला. मोहिनीने आता दहावीचे पेपर दिले मुळातच मोहिनी हुशार होती. तिने दहावीला नव्वद टक्के मिळवले. गावामध्ये तिचा सत्कार केला. राधा आणि मदनला तिचा खूप अभिमान वाटला. मोहिनीने कॉलेजचे ऍडमिशन शहरांमध्ये घेतलं त्यामुळे तिला आता हॉस्टेलमध्ये रहावे लागणार. सुरुवातीला राधा आणि मदन तयार होत नव्हते की पण मोहिनीने त्यांना समजावून सांगितले गावांमध्ये पुढच्या शिक्षणाची सोय नाही. मग दोघे कसेबसे तयार झाले पण त्यांनी एक अट ठेवली ती अशी की मोहिनीने शहरांमध्ये रहायला जाण्याआधी मदन बरोबर मांत्रिकाला भेटायचे. मोहिनी लगेच तयार झाली कारण तिला शिक्षणाची ओढ होती. दुसऱ्या दिवशी राधा, मोहिनी आणि मदन मांत्रिकाकडे गेले. मांत्रिकाने एक मंतरलेला धागा तिच्या हातात बांधला.
मोहिनीचा हॉस्टेलमध्ये जाण्याचा दिवस आला आणि आदल्या रात्री मदन आणि राधा दोघेही झोपले नाही फक्त रडत होते. मोहिनीला त्या दोघांना बघून रडायला लागली. एका क्षणासाठी तिला वाटले नको पुढचं शिक्षण. तिने स्वताला सावरले. ते तिघेही शहरात निघाले. मदन आणि राधाने मोहिनीला कोणतेही गोष्ट कमी केली नाही सर्व वस्तू घेऊन दिल्या. मदन आणि राधा मोहिनी बरोबर हॉस्टेलजवळ आले. राधा आणि मदन रेक्टरला भेटले. रेक्टरने राधा आणि मदन समजावून सांगितले की काळजी करू नका हिथे सर्व चांगल्या सोयी उपलब्ध आहे पण राधा आणि मदनच्या डोळ्यातील अश्रू थांबतच नव्हते. थोड्या वेळ थांबून राधा आणि मदन गावी निघाले. ते गेल्यावर मोहिनीचा बांध फुटला ती रूममध्ये आली आणि खूप रडू लागली. तितक्यात रूमचा दरवाजा उघडला आणि तिची रूमपार्टनर आत आली. तिला बघून मोहिनीचे अश्रू थोडे कमी झाले. तिचे नाव रचना. रचनाने तिला समजावून सांगितले.
मग दोघींची खूप छान ओळख झाली. रचना पण मोहिनीच्या शेजारच्या गावातील आहे हे गप्पांमधून कळाले. दोघींमध्ये छान मैत्री झाली. जेवणाची सोय हॉस्टेलमध्ये होती. दोघींनी रात्रीचे जेवण केले आणि रूमवर येऊन झोपल्या परंतु दोघींना झोप लागत नव्हती. कारण घरची आठवण खूप येत होती, आईची कुशी नव्हती, मोहिनी आणि रचनाला खूप रडायला पण येत होतं. जेवायला गेल्यानंतरसुद्धा आईच्या जेवणाची आठवण येत होती. दोघी घराच्या आठवणीने भावूक झाल्या होत्या. गावी राधा आणि मदन बेचैन झाले होते त्या दोघांचं रडून रडून डोळे कोरडे झाले होते पण हुंदका थांबत नव्हता. शेजारी पाजारी येऊन समजावून सांगून जात होते. सर्वांना खूप वाईट वाटलं होते.
मोहिनीपण कॉलेज आणि हॉस्टेलमध्ये रूळली. मोहिनी आणि रचना दोघी खूप छान मैत्रीणी झाल्या. प्रॉक्टिकलमध्ये मुलामुलींचा ग्रुप केला जाई. सुरुवातीला मोहिनी अवघडून जाई पण नंतर सर्वांमध्ये छान मिक्स होऊन गेली. पण ग्रुपमधील एक जण मात्र खूप शांत होता त्याचे नाव निशांत. नावाप्रमाणेच खूप शांत आणि हुशार होता. 2-3 दिवस सुट्टी असली की मोहिनी आणि रचना गावी जात. राधा आणि मदन जास्तीत जास्त वेळ मोहिनीला द्यायचे.
राधा आणि मदन रात्री जागून मोहिनीला फराळाचे पदार्थ जिन्नस करून द्यायचे आणि दिवसभर मोहिनी बरोबर वेळ घालवायचे. दरवेळेस मात्र मदन मोहिनीला मांत्रिकाकडे घेऊन जायचा. मांत्रिक एक धागा मोहिनीच्या हातात बांधायचा. मोहिनीने कित्येक वेळा राधा आणि मदनला विचारले हे सर्व काय आहे? राधा आणि मदन तिला फक्त एकच उत्तर द्यायचे की तुझ्या संरक्षण करण्यासाठी आहे. तिला कळायचे नाही की एक धागा माझे काय रक्षण करणार.
मोहिनीचे आईवडिलांना खूप प्रेम होते त्यामुळे ती जास्त विचारत नसे. मोहिनी हॉस्टेलमध्ये परत जाताना मात्र सर्वांचे डोळे पाणावले जायचे. एकदा मोहिनीने रचनाला आपल्या गावी आणले. रचनाला तिचे गाव खूप आवडले. मदन आणि राधाचा स्वभाव पण खूप आवडला. मग मोहिनी पण मदन आणि राधाची परवानगी काढून रचनाच्या गावी गेली. तिला पण रचनाचे गाव आवडले. कॉलेजमध्ये पेपर चालू झाले मोहिनी आणि रचना दोघी एकत्रच अभ्यास करत. दोघींना सर्व पेपर चांगले गेले आणि चांगले मार्क्स मिळाले. पुढे प्रोजेक्ट दिले त्यामध्ये तिचा पार्टनर निशांत होता.
शांत वाटणारा निशांत खूप बोलका निघाला. निशांत पण बाहेर गावचा होता तो पण बॉइज हॉस्टेलमध्ये रहायचा. मोहिनी, रचना, निशांत आणि स्वाती यांच्यामध्ये खूप छान मैत्री झाली होती. स्वाती त्यांचाच ग्रुपमध्ये होती ती कॉलेजच्या जवळच रहात होती. तिच्या घरी हे सर्व जण येत जात. तिचे आईवडील पण खूप चांगले होते घरी काही कार्यक्रम असला की या सर्वांना जेवायला बोलवून घेत. स्वाती खूप बडबडी होती. हे सर्व जण तिला नॉनस्टॉप कॅसेट म्हणत. निशांतला मोहिनी खूप आवडायची. पण मोहिनीला त्याने बोलून दाखवलं नाही कारण भीती वाटायची मोहिनीने मैत्री तोडली तर.
रचना आणि स्वातीच्या लक्षात आले की निशांतला मोहिनी आवडते. पण त्या दोघींनी मोहिनीला सांगितले नाही. कॉलेजची पिकनिक आयोजित करण्यात आली. मोहिनीला खूप जाण्याची इच्छा होती पण मदन आणि राधा परवानगी देत नव्हते. मग रचना आणि स्वातीने मदन आणि राधाला फोन केला आणि परवानगी काढली. आणि हेही समजावून सांगितले की आम्ही आहोत तिची काळजी घ्यायला तुम्ही निश्चिंत राहा, काळजी करू नका. मोहिनी खूश झाली.
सर्वांनी पिकनिकची तयारी चालू केली सर्वजण खूप खूश होते पण सर्वांना हे माहीत नव्हते की पुढे काय वाढून ठेवले आहे. गावी मदन आणि राधाला अनपेक्षित संकटाची जाणीव होत होती पण संकट नेमके काय आहे हे लक्षात येत नव्हते. दोघांना चिंता वाटत होती. पिकनिकचा दिवस उगवला. सर्वजण तयार होऊन कॉलेज जवळ जमा झाले. बस आली सर्व जण बसमध्ये चढले. निशांत मोहिनीच्या शेजारी जाऊन बसला. खरंतर रचना आणि स्वातीला पण मोहिनीच्या शेजारी बसायचे होते. रचना आणि स्वाती एकमेकींच्या शेजारी बसल्या. मोहीनीला पण निशांतचा सहवास आवडू लागला होता त्यामुळे ती पण खूश होती. सर्वांनी गाण्याच्या भेंड्या चालू केल्या. खूप मौजमजा करत होते.
पिकनिक स्पॉट म्हणजे गडाच्या पायथ्याशी बस पोहचली. सर्वजण खाली उतरले आणि गडावर जाऊ लागले. गडाच्या पायथ्याशी रोडला लागून एक पूल होता. तिथून जाताना मोहिनीला जरा वेगळे जाणवलं पण काय माहीत नाही. मोहिनी, रचना, स्वाती आणि निशांत यांचा ग्रुप एकत्र येऊन जात होते. सर्वजण गडावर पोहचले गड बघून झाल्यावर सगळं जण जेवायला बसले. स्वातीच्या आईने सर्वांसाठी डबा दिला होता. पराठे, तिखट मीठची पुरी, पिवळा तिखट मिरचीचा बटाटा, मसाले भात, लोणचं असे भरपूर जिन्नस पाठवले होते. सर्वांनी पोटभरून जेवण केले आणि परतीच्या वाटेला निघाले. मोहिनी आणि निशांत एकमेकांच्या सहवासाने आनंदी होते. स्वाती आणि रचनाला हे सर्व जाणवत होते. चालतांना वाटेत एका काटेरी झाडामध्ये मोहिनीच्या हातातील धागा अडकून तुटला आणि खाली पडला. मोहिनीच्या लक्षात आले नाही ती तशीच पुढे गेली. पायथ्याशी जो पूल होता तिथे मोहिनीचा पाय घसरला आणि खाली पडली. पायाला थोडे खरचटले. निशांतने तिला हात दिला उभे राहण्यासाठी तसा तिने त्याचा हात बाजूला झटकला आणि त्याच्याकडे एक जळजळीत कटाक्ष टाकला…
(क्रमशः)
– अनामिका