“रमा, अगं उठतेस ना? आजपासून तुझी ऑनलाइन शाळा सुरू झाली ना’ म्हणतच प्राची खोलीत शिरली. पाहते तं काय, रमा झोपेतच काही तरी बोलत होती, हसत होती. अगदी दंग झाली होती. त्या पोटच्या पोरीकडे पाहून, प्राची मनात म्हणाली, रमाबाई अगदीच रमलेल्या दिसत आहेत स्वप्नात. झोपू दे थोडा वेळ अजून. नाही तरी शाळा असली तरी युनिफॉर्म, डबा अशी काही गडबड नव्हती.
रमाची फेब्रुवारीतील टेस्ट आठवली प्राचीला. किती भरपूर मार्क मिळविले होते तिने. सगळे खूश होते. आता वार्षिक परीक्षेत पहिला नंबर मिळवून हायस्कूलला जायची तयारी चालू होती. प्राची आणि सुव्रत कामात बिझी असले तरी आजी आणि आजोबा रमाचं सगळच अगदी अभ्याससुद्धा आनंदाने घेत असत.
एवढ्यात मार्चमध्ये तो हळूहळू आला. कुठेतरी परदेशात आलाय असं वाचत आणि बघत असताना तो आपल्यापर्यंत कधी येऊन पोचला ते कळलंच नाही आणि मग सुरू झालं असं की, जे आपणही कधी अनुभवले नाही आणि मुलांनी तर नाहीच. असं काही तरी अविश्वसनिय.
घरात राहा, सुरक्षित राहा करत 4-6 महिने गेले. आपण मोठेच एवढे गोंधळलो तर मुलांना काय सांगायचं. त्यांनी काय विचार केला असेल. त्यांच्या परीक्षा झाल्याच नाहीत. ती रिझल्टची उत्सुकता, मे महिन्याची सुट्टीची मजा सगळ्याला मुकले ती. मैत्रिणीकडे जायचं नाही. सारखं घरात बसायचं, कसं समजावलं असेल रमाने स्वतःला. प्राचीला अगदी गलबलून आले. एवढीशी पोर, कंटाळली असेल पण दाखवत नव्हती. हट्ट तर कशाचाच नाही. माझी गुणाची बाळ म्हणत प्राची परत खोलीत गेली तर बाईसाहेब गादीवर बसून होत्या.
“आई, इकडे ये. मला तुला गंमत सांगयचीय.’ रमा म्हणाली. “काल तू रात्री म्हणालीस ना, उद्या माझी शाळा सुरू होणार. अगं खरंच माझी शाळा पहिल्या सारखीच सुरू झालीयं. मला छान स्वप्न पडलं. त्यात मी नेहमीप्रमाणे नवीन युनिफॉर्म घालून शाळेत गेले. आजोबा व्हॅनपर्यंत दप्तर घेऊन आले होते माझ्या बरोबर. बसमध्ये इरा, सनी, मुग्धा, जननी, पूर्वा,ध्रुव सगळे होते. आम्ही जोराने गाणी म्हणतच शाळेत गेलो. तर दारातच हेड मॅडम, अगं सप्रे मॅडम उभ्या होत्या. गुड मॉर्निंग करायला. आम्ही 5 वीच्या वर्गात गेलो. बेल झाली. क्लास सुरू झाले. सुट्टीत आम्ही एकत्र डबा खाल्ला. खूप खेळलो. मी सनीला पकडायला धावत होते, तेवढ्यात तू उठवलेस आणि मी जागी झाले.’
रमा पुढे म्हणाली, “आई, माझी खरी शाळा होईल ना सुरू लवकर. मला जायचं आहे शाळेत. नाही तर आज मला लांबून तरी शाळेची बिल्डिंग दाखवशील…’ प्राचीने रमाला जवळ घेतले. “बाळा, हो लवकरच तू खऱ्या शाळेत जाणार. मी आणि बाबा ऑफीसला जाणार. आजी भजनाला आणि आजोबा हास्यक्लबला. मी तुला आज शाळेत घेऊन जाईन. लांबूनच बघून येऊ आपण. पण आता उठतेस ना…’ रमा आवरायला गेली. तेव्हा प्राची गजाननापुढे प्रार्थना करीत होती.
गजानना, माझ्या लेकराचं बालपण असं बंदिस्त करू नकोस. तिला जगात वावरत मोठे होऊ दे. तिला मित्रमैत्रिणीत रमू देत, भांडू दे, रुसू दे, खेळू दे. सगळं खरं आयुष्य तिला जगू दे. या आभासी जगापासून मी तिला आजपर्यंत लांब ठेवले तेच मला तिच्या हातात द्यावे लागले. नको देवा,आभासी नको तिला जिवंत जगणं जगू दे. तिचं स्वप्न लवकर पूर्ण होऊ दे. होईल, रमाचे स्वप्न लवकरच पूर्ण होईल. देवाने साऱ्या मानव जातीलाच हे एक दुःस्वप्न दाखवले. त्यातूनच तावूनसुलाखून, नव्याने काही शिकून आपण सारेच आपली इतर स्वप्न पुरी करायला सज्ज होऊ यात.
आरती मोने