– मारुती जैनक
हाय, हॅल्लोऽ…गुड्डमॉर्निंग मॅम
किलकिल्या दरवाजाच्या फटीतून डोकं आत घालत आम्ही घाबऱ्या घाबऱ्याच सुसभ्येतेचा आव आणला. पण मोबाइलवर गुंगलेल्या बाईसाहेबांनी ना आम्हाला जुमानलं, ना आमच्या आदबेला. आमच्यासारख्या फाटक्याला त्यांनी जुमानावं तरी का? शेवटी हिंदुस्थानच्या तिजोरीच्या चाव्या त्यांच्या हाती. एक तर सक्काळी सक्काळी आम्ही उगवलेलो. बिन बुलाए मेहमान. त्यात बाई लष्करी शिस्तीच्या. आम्ही दबकत दबकतच एक पाऊल पुढे टाकला. संभाषणावरून फोन दिल्लीश्वर नमोजींचा असल्याचं आम्ही लागलीच हेरलं.
मॅडम ः नम्मो नम्मोऽ…हे काय भलतेच? मी बारामतीत आल्येय, ते काय फिरायला-खायला? आपण मोहीम सोपवली अन् मी आल्ये. तुम्हास ठाऊकच आहे, की मोहीम फत्ते करण्यात माझा हात कोणीच धरू शकत नाही. बालाकोटवरून तुम्ही माझी पॉवर पाहिलीच आहे की! त्या मोहिमेचा रिमोट तुम्ही तुमच्याकडे ठेवला; पण त्यातले सेल माझेच होते ना.
नमो ः (पलिकडून) हॅंऽ हऽँ हॅंऽऽ…
मॅडम ः पण नम्मोजी, ती मोहीम जेवढी सोप्पी होती, तेवढी ही नाही बरं. ही मोहीम खरंच जिक्कीरीची आहे.
नमो ः आँ जिक्कीरीची? बहेनजी, तुम्ही कधी जिक्कीरीची फिक्कीर केली का? उगा नाही तुम्हाला फोर्ब्जनं जगातल्या शंभर रणरागिनींत सदोतीसावा नंबर दिला. फॉर्च्युननं तर उभ्या भारतातील सर्वांत शक्तीमान नारी म्हणून तुम्हास कौतुकलं. खरं तर नवरात्रांत शक्तीदेवता म्हणून तुमचीच पूजा बांधायला हवी.
मॅडम ः नम्मोजी, अहो गेल्या तीन दिवसांत माझी केवढी पळ्ळापळ झाली म्हणून सांगू.
नमो ः अच्छे दिन देखणे है, तो इतना कष्ट उठानाही पडेगा बहेनजी.
मॅडम ः (त्रागाभरल्या स्वरात) अच्छे दिन…अच्छे दिन. अस्सं मलाच नाही; साऱ्या देशाला सांगत तुम्ही दुसरी टर्म मारली. आता तिसरी हवी असेल, तर डायलॉग बदलायला हवा.
नमो ः हॅंऽ हऽँ हॅंऽऽ…शिस्तीनं घ्या शिस्तीनं! बहेनजी, तुम्ही दिल्ली-तिरुचिरापल्लीत शिक्षण घेतलंय. बारामतीकर तर तुमच्यापुढे रानघेवडे. त्यामुळंच तर हे मिशन आम्ही तुमच्याकडं हॅंड ओव्हर केलं.
मॅडम ः ते खरंय; पण हे मिशन बहोत भीषण आहे नम्मोजी! शत्रुनं बालेगड एवढा मजबूत केलाय, की प्रजेनं त्यांना “जाणता राजा’चाच किताब बहाल केलाय. त्यामुळं या मोहिमेची बालाकोटशी बर्रोबरी न केलेलीच बरी! दोन्ही मोहिमांतला “बा’ दिकटू असला तरी ही मोहीम मारणं आपल्या “बा’नं जमणार नाही बघा.
नमो ः क्या? सच कहते हो?
मॅडम ः (गळा पकडत) देवीच्यानं सचमूच. मॉं कालिका कस्सम!
नमो ः छोड दो बहेन. बाकी दौरा कसा?
मॅडम ः बाकी एकदम फक्कड बघा. अहो, एका कार्यकर्त्यानं मला इथली स्पेशल डीश खाऊ घातली. खास मऱ्हाठमोळी पुरणपोळी. काय ती भज्जी, काय ती कुर्डय-पापडी! कटाची आमटी तर लाजवाबच. तिची ती तर्री अन् झणका…व्वा व्वा! आमटीचे मी दोन फुर्के मारले. तद्क्षणी समोरल्या भिंतीवरील घड्याळाचे काटे निपचित पडल्याचा भास मला झाला. क्षणिक वाटले मी मोहिमच मारली. त्या आनंदात आमटीच्या चार वाट्या मी कधी फस्त केल्या, हे मलाच कळले नाही.
नमो ः (केवळ ऐकोब्याच्या भूमिकेत)
मॅडम ः नम्मोजी, आपला पक्ष म्हंजे शिस्त. पण कार्यकर्त्यांत ती राहिलीच नाही हो. एकाने मला सेल्फीची गळ घातली. मी काय सिनेमातली नट्टी-बिट्टी वाटले की काय? त्या कार्यकर्त्याला मी झाप झाप झापले.
…बाईंच्या त्या उद्गारांनी आम्ही टणकण उडालो. नव्हे, गारदच जाहलो. खरे तर आम्ही एवढ्या सक्काळी आणि एवढे नट्टून-थट्टून आलो होतो तेच मुळी सेल्फीसाठी. उगा फ-फ-फजिती नक्को म्हणून आम्ही हुं की चुं न करता कानावर हात ठेवला. बाई फोन ठेवायच्या आतच आम्ही आल्या पावली माघारी फिरलो.