रविवारचा दिवस. ऑफिसला सुट्टी असल्याने वृंदा जरा उशिरानेच उठली. जरा कुठे? अंगावरचं पांघरूण सरकलं तेव्हा कळलं की सूर्य डोक्यावर यायची वेळ झाली! उठल्यानंतर सवयीप्रमाणे तळहाताला काही वेळ निरखून घेतलं आणि बाईसाहेब ताडकन उठून किचन रूममध्ये गेल्या. “गुड मॉर्निंग ममा.’ स्वयंपाकात मग्न असताना मागे बिलगलेल्या आपल्या मुलीकडे पाहून कांचनने स्मित हास्य केलं. “झाली का साखरझोप?’ “साखरझोप कुठली; आता त्या साखरेचा पाक होईल. दुपार होत आ ली तरी उठवलं नाहीस.’ “म्हटल आज तुला मनसोक्त झोपू द्यावं.’ “काय करतेस ब्रेकफास्टला? सॉरी लंचला?’ कांचन हसून, “तुला आवडते म्हणून कढी केलीय सोबत कांद्याचं थालपीठ आणि गरमागरम मेथीच्या वड्या काढून देते. लवकर अंघोळ करून ये.’ “मस्त. संडे स्पेसिअल मेनू आवडला मला. आलेच मी.’
थोड्या वेळाने वृंदा डायनिंग टेबलवर येऊन बसली. “आई, नेक्स्ट संडे मी तुला इटालियन पिझ्झा खाऊ घालते.’ “ये बाई, तुझा तो पिझ्झा बिझ्झा मला नको. तू ऑनलाइन मागवणार आणि मग मी खाणार. त्यात तुझ्या हातची चव तर नसणार. त्यापेक्षा एक काम कर, वांग्याचं मस्तपैकी भरीत करून खाऊ घाल. तुझी मीना मावशी काय भरीत करायची म्हणून सांगू! बारीक चिरलेली कोथिंबीर, कांदा आणि त्यावर तळलेलं गरम तेल. एकदम झणझणीत. तस्स काहीतरी कर.’ “बरं. तू म्हणतेस तर इटालियन पिझ्झा कॅन्सल. आपलं इंडियन भरीतच करून खाऊ घालते.’ “हो पण मॅडम दुपारचा लंच संध्याकाळी चार ला तर नाही ना मिळणार? नाही म्हणजे आजची आपली झोप पाहून विचारलं.’ दोघी एकमेकींकडे पाहून हसू लागल्या. वृंदा जेवण करता करता पेपर चाळत होती. अचानक तिने इंग्लिशमध्ये एक शिवी झाडली आणि पेपर बाजूला ठेवून दिला. “का गं? काय झाले?’ “काही नाही. रोजचंच झालंय आता हे.’ “अगं पण काय?’ “ही माणसं नसून पिशाच्च rupgandh, वाटतात. रोज कुठे ना कुठे एखाद्या स्त्रीच “स्त्रीत्व’ लुटायचं आणि स्वतःच्या अतृप्त वासनांची भूक शमवायची. रोज एक बलात्कार.’ कांचनने बाजूचा पेपर उचलला आणि त्या बातमीवर नजर टाकली. काही वेळाने जेवण उरकून वृंदा आपल्या खोलीत गेली.
कांचनने आवाज दिला. “वृंदा खाली ये. निकिता आलीय.’ वृंदा खाली आली. “निके, तू आज इकडे अचानक कशी?’ “तू विसरलीस का आज आरतीचा बर्थडे आहे?’ वृंदा डोक्यावर हात ठेवत, “ओह माय गॉड! मी विसरूनच गेली होती.’ “सोनी, अंजू, पूजा, राणी, अथर्व आणि कार्तिक पण येतोय.’ कांचन चहा घेऊन आली. “थॅंक यु काकू.’ “काय गं निकिता पार्टीत मुलं पण असतात?’ “काकू, आमचा कॉलेजला असताना पासूनचा ग्रुप आहे. आम्ही सगळे खूप क्लोज फ्रेंड आहोत. ये चल ना वृंदा.’ वृंदा आईकडे पाहून, “जाऊ का ममा?’ “अं, हो जा. परत कधी येणार’ “येईल 7 वाजेपर्यंत.’ असं म्हणून वृंदा निघून गेली.
संध्याकाळचे पाच वाजले होते. वेळ जात नाही म्हणून पेपर हातात घेतला. पानं उलटताना कांचन पुन्हा त्याच बातमीवर थबकली. काहीवेळाने, “हॅलो, वृंदा मी बोलतेय. पोहचलीस का?’ “आई, अगं मी कधीच पोचले. मस्त एन्जॉय चाललाय.’ “बरं, लवकर ये. उशीर करू नकोस.’ कांचनची नजर अधूनमधून घड्याळावर पडायची. गॅलरीत जाऊन उभी राहताना एकटीच बडबडायची. “हिवाळ्याचे दिवस. अंधार लवकर पडतो.’ पुन्हा रूममध्ये यायची. “एक फोन करू का? नाही नको. नाहीतर करतेच.’ मोबाइल घेतला आणि शेवटी फोन केलाच. “वृंदा, कॅबमध्ये बसल्यानंतर फोन कर आणि गाडीचा नंबर सांग.’ “अगं हो ममा. काळजी करू नकोस.’
फोन ठेवला पण कांचनची अस्वस्थता काही कमी होत नव्हती. मनातल्या अविचारांच्या लाटांची मधेच एक उसळी यायची आणि काळजात धस्स करायचं. डोळे मिटून शांत बसलं तर “तो’ अंधारलेला काळोख अक्राळविक्राळ चेहरा घेऊन भेडसावत होता. त्या काळोखाने चढवलेले मुखवटे कधी हिंस्र पशूसारखे वाटायचे तर कधी राक्षसासारखे. दोघांच्याही नजरा “सावज’ शोधत होत्या. लांडग्यांच्या कळपात सापडलेली “हरिणी’च्या शरीराचे लचके तोडून झाले तरी; त्यांची “भूक’ काही शमत नव्हती. राक्षसी नखांनी तिच्या शरीराला फाडून चाळण केली होती. ती घायाळ होऊन निपचित पडली होती. आता तो कळप तोंडाला लागलेल रक्त पुसत पुन्हा एका नवीन सावजाच्या शोधात निघाला होता. त्या अंधारात एक स्त्री आपल्या मुलीला पदराखाली झाकून घेत लपून बसली होती. पण शेवटी अंधारच तो; काळोखाचीच साथ त्याला! शोधलंच तिला त्या हैवानांनी. भीतीने दोन गुडघ्यांच्या मध्ये खाली मान घालून बसलेल्या त्या स्त्रीने नजर वर केली. दारावरची बेल वाजली आणि कांचनने खाड्कन डोळे उघडले. दार उघडताच समोर वृंदा उभी होती. पाहते तर आईला घाम फुटला होता. हातपाय थरथरत होते. वृंदाने हातातली पर्स टाकून दिली आणि आईला हाताला धरून खाली बसवलं. “आई काय झालंय? कशाला घाबरलीस. तू बस इथं. मी पाणी आणते.’ वृंदा पळतच किचनमध्ये गेली आणि पाणी घेऊन आली. आईला पाणी पाजलं. आपल्या ओढणीने तिचं घामाघूम झालेलं शरीर पुसून घेतलं. “सांग ना आई. काय झालं? डॉक्टरला बोलावू का?’ कांचनने वृंदाला जवळ घेतलं आणि घट्ट मिठी मारून ओक्साबोक्सी रडू लागली. त्या काळोखात दिसलेली भेदरलेली स्त्री दुसरीतिसरी कुणी नसून स्वतः कांचनच होती!
वडील गेल्यानंतर खंबीरपणे उभी असलेल्या आईला पहिल्यांदाच असं ढसाढसा रडताना पाहून वृंदाने आईला कुशीत घेतलं. आईची जागा आज वृंदाने घेतली होती. शेजारी पडलेला पेपर आणि आईच्या फोन करून केलेल्या काळजीचं कारण तिला हळूहळू समजत होतं. तिच्या कणखर मनावर स्त्रिच्या हळवेपणाचा पापुद्रा असणारच; कारण ती एक आई होती! तिने आईला शांत केलं आणि धीर देत बोलली. “आई, मी लहान असताना बाबा जेव्हा माझे चिमुकले हात त्यांच्या हातात घ्यायचे तेव्हा त्यांच्या हाताला पडलेले घट्टे मला जाणवायचे. आज पण मी जेव्हा सकाळी उठून तळहाताकडे पाहते ना तेव्हा बाबांची आठवण येते. आज मी जे काही आहे ते त्यांच्यामुळे आणि त्यांच्यानंतर तुझ्यामुळेच. तुझ्या आतली तगमग आणि भीती कळतेय मला. तू आतून अशी तुटू नको. मी पण कणखर आहे. तुझ्यासारखीच!’ कांचनसारख्या कितीतरी स्त्रियांची; किंबहुना एका आईची घुसमट तर होतेय. “त्या’ विकृत मानसिकतेला सांगा कुणीतरी; त्याचा जन्म सुद्धा एका स्त्रिच्या उदरातूनच झालाय…!
अमोल भालेराव