पिता हा शिक्षक असतो. गुरू असतो. अंधारातून जाणाऱ्याला मार्गदर्शनासाठी जसा दीपस्तंभ असतो, तसाच पिता हा प्रत्येकाच्या आयुष्यातील दीपस्तंभ असतो. मुळात पिता हा शब्द लहान असला तरी त्याची व्याप्ती फार मोठी आहे.
शब्दांची गर्भश्रीमंती ज्यांच्याकडे आहे ते लोकही पित्याच्या महत्तेला न्याय देउ शकत नाहीत. कारण जेथे सगळे मार्ग बंद झालेले असतात तेथेही आशेची आणि विश्वासाची एक ज्योत तेवत असते. ती म्हणजे पिता. त्यांचे प्रेम, त्यांचा पाठिंबा आणि मी आहे ना…हे त्यांचे शब्द हा सगळ्यांत मोठा दिलासा आणि मायेची फुंकर!
खुशालचंद छगनलाल पगारिया यांच्याबद्दल त्यांच्या मुलांच्या या भावना आहेत त्याचे कारण त्यांनी आपल्या पित्यातला मोठा माणूस, देव माणूस जवळून पाहिला आहे. अनुभवला आहे. त्याच्यासोबत आयुष्यातले असंख्य आनंददायी क्षण ते जगले आहेत आणि जगाला प्रेम द्यावे ही पित्याने अर्थात खुशालचंदजी यांनी दिलेली शिकवण आत्मसात केली आहे.
संकटे येतात तशीच जातातही. मात्र त्या काळात सगळ्यांत महत्त्वाचे असते ते आत्मविश्वासाने उभे राहणे. खंबीरपणे सामोरे जाणे. केवळ आपण आणि आपल्यांचाच नाही, तर दु:खी, कष्टी असलेल्यांचा विचार करणे… त्यांना धीर देणे, त्यांचे अश्रू पुसणे हीच खरी मानवता आणि हाच खरा धर्म. सगळ्यांना प्रेम अर्पावे आणि आपल्या वाटेवर पुढे जात राहावे हे त्यांनी दिलेले शिक्षण हीच आयुष्यातील सगळ्यांत मोठी पुण्याई अशा शब्दांत खुशालचंदजींचे पुत्र श्रीकांत आपल्या भावना व्यक्त करतात.
डॉ. शैलेश, राजश्री, प्रीती, कल्पना, डॉ. किशोर आणि एकूणच संपूर्ण पगारिया परिवाराला आज खुशालचंदजींची उणीव जाणवते. पित्याचे छत्र आज नसले तरी विचारांची आणि नीतीमूल्यांची जी अभेद्य भिंत त्यांनी उभारून दिली आहे ती काय कोणत्या कवचकुंडलांपेक्षा कमी आहे का?