दीपातें दीपें प्रकाशिजे। तें न प्रकाशणेंचि निपजे। तैसें कर्म मियां कीजे। तें करणें कैंचें?।।1176।। कर्मही करितचि आहे। जैं करावें हें भाष जाये। तैं न करणेंचि होये। तयाचें केलें ।।1177।। क्रियाजात मी जालेपणें। घडे कांहींचि न करणें। तयाचि नांव पूजणें। खुणेचें माझें ।।1178।। तो करी तेतुली पूजा। तो कल्पी तो जपु माझा। तो असे तेचि कपिध्वजा। समाधी माझी ।।1181।। (अध्याय 18)
दिव्याने दिव्याला प्रकाशित केले तर ते प्रकाश न करणेच होय; त्याप्रमाणे मद्रूप होऊन कर्म केले ते कर्म करणे कसे म्हणावे? कर्म करीत असता मी कर्ता असा अभिमान नाहीसा झाला म्हणजे सर्व त्याचे करणे न करणेच होते.
त्याला सर्व क्रिया आत्मस्वरूप झाल्यामुळे, त्या सर्व क्रियाला न करणेच म्हणावे व तीच माझी खुणेची पूजा होय. तो जे जे बोलेल ती माझी स्तुती, तो जे पाहतो ते माझे दर्शन, तो चालेल ती यात्रा. हे कपिध्वजा, तो जी कल्पना करील तो माझा जय व तो ज्या स्थितीत असेल ती माझी समाधी होय.