लहानांपासून थोरांचा आवडता छंद म्हणजे गप्पा. गप्पा कशा, कुठे, कुणाबरोबर रंगतील हे काही सांगता येत नाही. त्याचं काही ठराविक गणित नाही किंवा काही ठोकताळेसुद्धा नाहीत. पण तो खूप मोठा विरंगुळा आहे हे मात्र नक्की. गप्पा ठरवून करता येत नाहीत. आपण म्हणताना सांगतो की गप्पा मारायला येणार आहे, पण त्या ठरवलेल्या क्षणी गप्पांचा मूड येईलच असं सांगता येत नाही. कधीतरी अप्रिय विषय निघतो आणि गप्पांचा विचकाच होऊन जातो.
कधीकधी जुन्या आठवणी निघतात, गप्पा रंगतात आणि वेळ कसा निघून गेला हे कळतच नाही. गप्पा मारायला कसलेही बंधन ठेवलं नाही, म्हणजे कोण आर्थिक परिस्थितीने कसा, हुशार की साधारण बुद्धीचा, शिकलेला की नाही, तर मनमोकळ्या गप्पा होतात.
शाळा, कॉलेजमधले जुने सोबती, जुने शेजारी, ऑफिसमधले जुने सहकारी यांच्याबरोबर तर गप्पांचा फड रंगतो. आपला मूड जर बिघडलेला असेल तर नकळत कधी तो बदलतो कळतही नाही. झोपाळ्यावर बसून मांडीवर लोड घेऊन बसलं की गप्पांना औरच रंग चढतो.
एखादा कंटाळवाणा प्रवास गप्पांच्या नादात कधी संपतो ते कळतही नाही. कुणात न मिसळणारी माणसं एकटी पडतात आणि या आनंदाला मुकतात. शब्दांची किती गंमत आहे नाही का? एखादा जर बोलत नसेल तर त्याला आज तू गप्प का? असं विचारलं जातं आणि दोन जणांचे एकत्र येऊन बोलणं गप्पा होतात.
समुद्रकिनाऱ्यावर फिरत फिरत निवांत मारलेल्या गप्पा सोबतीला लाटांची गाज. डोंगर चढताना धापा टाकत मारलेल्या गप्पा काही औरच!
एखादी व्यक्ती फारच बढाचढाके बोलायला लागली की “नुसता गप्पा मारतो’ असा शेरा मारला जातो. एखादा गप्पा मारता मारता सहज आपल्या मनातलं बोलून जातो. त्याची समस्या असेल किंवा शल्य असेल इतकी सहजता गप्पांमध्ये असते.
स्त्रियांच्या गप्पा मारण्याच्या सवयीवर अनेक विनोद केले जातात. त्यातला सगळ्यात लहान विनोद म्हणजे “एका झाडाखाली दोन बायका गप्प बसल्या होत्या.’
मोठ्या व्यक्तींशी अनौपचारिक गप्पा मारण्याचे कार्यक्रम अलिकडे जाहीरपणे किंवा वाहिन्यांवर होत असतात. त्यातून त्यांच आयुष्य उलगडत जातं.
गप्पांना विषयाचं बंधन नाही. कुठल्या विषयावर सुरू होतील आणि कुठे थांबतील याचा अंदाजच नसतो. पण प्रत्येक वेळी हा फड संपला की मनाला हुरहूर लागते, अशी मैफल पुन्हा कधी जमणार असं राहून राहून मनात येतं.